ព្រានព្រៃនិងសត្វស្វា
ព្រានព្រៃនិងសត្វស្វា
នៅពេលដែលព្រានព្រៃចង់ចាប់សត្វស្វា ពួកគេយកដូងមកចោះធ្វើជារន្ធតូចមួយដែលស្វាអាចលូកដៃចូលបាន ហើយគេដាក់សណ្តែកដីនៅក្នុងផ្លែដូងផងហើយគេរាយសណ្តែកដីនៅក្រៅ ដូងផងដើម្បីទាក់ទាញស្វាឲ្យមកស៊ី។ មិនយូរប៉ុន្មានសត្វស្វាក៏មកដល់ហើយចាប់ដើររើសសណ្តែកដីនៅក្រៅ ផ្លែដូងស៊ីដោយរីករាយ ប៉ុន្តែដូចយើងដឹងហើយធម្មជាតិរបស់សត្វស្វាមិនដែលចេះគ្រប់ គ្រាន់ឡើយ មានសេចក្តីលោភលន់មិនចេះចប់មិនចេះហើយ។
សត្វស្វាលូកដៃយកសណ្តែកដី
បន្ទាប់មកទៀតវាក៏បន្តទៅលូកយកសណ្តែកដីដែលព្រានព្រៃដាក់នៅ ក្នុងដូងនោះមកដើម្បីយកមកស៊ីទៀត។ នៅពេលដែលវាលូកដៃចូលទៅវាអាចលូកដៃចូលបានយ៉ាងស្រួល ប៉ុន្តែនៅពេលដែលដៃរបស់វាក្តាប់សណ្តែកដីនៅក្នុងដៃពេញហើយ បានធ្វើឲ្យដៃរបស់វាធំជាងពេលដែលលូកចូល ដូច្នេះវាមិនអាចដកដៃចេញមកវិញបានឡើយ។ វាចាប់ផ្តើមខឹងផងស្រែកទ្រហោយំផងហើយភិតភ័យយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើវាលាដៃហើយបោះចោលសណ្តែកដីដែលនៅក្នុងដៃរបស់ វានោះម្ល៉េះសមវាដកដៃចេញបានហើយអាចរត់គេចពីព្រានព្រៃបាត់ ទៅហើយ ប៉ុន្តែវាមិនព្រមបោះចោលគ្រាប់សណ្តែកដីដែលនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃ របស់វាសោះឡើយ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកព្រានព្រៃក៏មកឃើញហើយចាប់វាបានដោយងាយ។មនុស្សយើងក៏មិនសូវខុសពីសត្វស្វាប៉ុន្មានដែរ។ យើងចង់រួចចាកសេចក្តីទុក្ខ ប៉ុន្តែមិនព្រមលះបង់សេចក្តីចង់បានហួសហេតុទាល់តែសោះ ហេតុដូច្នេះហើយទើបព្រានព្រៃពោលគឺវាលវដ្តសង្សារអាចចាប់យើងបានដោយងាយ។
លាពាក់ស្បែកតោ (លាពាក់ស្បែកខ្លា)
សម័យ ថ្ងៃមួយ សត្វលាបានឃើញស្បែកតោដែលព្រានប្រមាញ់ហាលទុកចោលយកមកពាក់។ បន្ទាប់មកវាក៏បានដើរចូលទៅក្នុងភូមិដោយពាក់ស្បែកតោនេះ ទាំងមនុស្សទាំងសត្វនៅក្នុងភូមិ
នាំគ្នារត់ប្រាសអាយុ។ វាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ក៏លោតរាំហើយស្រែកយ៉ាងខ្លាំង! ពុទ្ធោ! វាមិនអាចលាក់សម្លេងពីធម្មជាតិរបស់វាបានទេ! អ្នកភូមិដឹងថាវាជាសត្វលា
ក៏នាំប្រមូលគ្នាដេញវាយវា។ វារត់ផុតចេញពីអ្នកភូមិ ក៏ទៅជួបនឹងកញ្ជ្រោង១ក្បាល។ កញ្ជ្រោលក៏និយាយថា៖ «គ្រាន់តែស្តាប់សម្លេង យើងដឹងថាឯងជានរណាទៅហើយ» និយាយចប់ វាក៏លោតសង្គ្រប់ខាំលានោះស៊ីបាត់ទៅហោង។
មូលន័យ៖
ខោអាវគ្រាន់តែជាគ្រឿងបន្លំ ប៉ុន្តែពាក្យសម្តីបង្ហាញអំពីចរិតមនុស្ស
រឿង
ដៃ
លោក ប៊ែរម៊ុតចេ បាននិយាយ ប្រមូលភស្តុតាង ពិភាក្សាលើទស្សនៈផ្សេងៗ តែមិនចេញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអ្វីទាំងអស់។
ស្ត្រីជាច្រើន នាក់បានចោមរោមសួរដេញដោលគាត់ ដោយក្រសែបាញ់តម្រង់ទៅបបូរមាត់ភ្នាក់ងាររូបនេះ ចាំមើលតែគាត់បញ្ចេញវាចារមក។ ពួកនាងភ័យរន្ធត់ ញាប់ញ័រដោយសារតែរឿងអាថ៌កំបាំងនេះ ពួកនាងចង់ដឹងពីមូលហេតុនៃគ្រោះភ័យដែលមកញាំញី ដាក់ទារុណកម្មដល់ព្រលឹងរបស់ពួកគេ។
មាននាងម្នាក់ ដែលមើលទៅទំនងជាភ័យខ្លាចជាងគេ ស្រែកឡើងថា៖
“គួរឲ្យខ្លាចណាស់។ ច្បាស់ជាទង្វើនៃផ្លូវងងឹតហើយ។ ពួកយើងមិនអាចរកមូលហេតុឃើញទេ “
ភ្នាក់ងារនេះក៏បែរមុខទៅរកនាង ហើយនិយាយថា៖
“មែន ហើយអ្នកស្រី! ពួកយើងប្រហែលជាមិនអាចរកមូលហេតុឃើញទេ។ ចំណែកឯពាក្យថា “ផ្លូវងងឹត” ដែលអ្នកស្រីទើបនឹងប្រើអំបាញ់ម៉ិញនេះ វាគ្មានក្នុងរឿងនេះទេ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មនេះ ច្បាស់ណាស់ជាឧក្រិដ្ឋកម្មមួយដែលគេរៀបចំឡើងយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ធ្វើសកម្មភាពបានយ៉ាងល្អ បានបិទបាំងនូវរឿងអាថ៌កំបាំងនេះបានយ៉ាងជិត ដែលយើងមិនអាចរកមូលហេតុឃើញបាន។ តែនិយាយពីខ្ញុំវិញ ពីមុនខ្ញុំធ្លាប់តាមដានបទឧក្រិដ្ឋមួយដែលមានលក្ខណៈប្លែកអស្ចារ្យ ជាងរឿងនេះទៅទៀត។ តែមិនបាច់និយាយពីរឿងនោះទៀតទេ ព្រោះរកមូលហេតុមិនឃើញ។
ស្ត្រីជាច្រើននាក់បានស្រែកឡើងព្រមគ្នា យ៉ាងលឿន ដែលពេលនោះហាក់ដូចជាចេញពីមាត់តែមួយ៖
“អ្ហហ! រឿងនោះយ៉ាងម៉េចខ្លះ?”
លោក ប៊ែរម៊ុតចេ សើចទាំងប្រឹង។ គាត់និយាយថា៖
“ខ្ញុំ ធ្លាប់ជួបនឹងហេតុការណ៍មួយ ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាអភិនីហារណាស់។ តែខ្ញុំមិនជឿលើរឿងអបិយជំនឿទេ។ ខ្ញុំជឿលើមូលហេតុធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ។ តែថា ខ្ញុំមិនប្រើពាក្យថា “ដែលកើតឡើងដោយផ្លូវងងឹត” ដើម្បីសម្តែងពីអ្វីដែលយើងមិនដឹងពន្យល់ថាយ៉ាងម៉េចទេ ខ្ញុំប្រើពាក្យថា “មិនអាចពន្យល់បាន”វិញ។ ប្រើពាក្យនេះវាហាក់ដូចជាគ្រាន់បើជាងមុនបន្តិច។
ទោះ យ៉ាងណា ក្នុងរឿងដែលខ្ញុំនឹងនិយាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាបន្តិចទៀតនេះ ដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នោះ គឺកាលៈទេសៈដែលនៅជុំវិញនោះ កាលៈទេសៈដែលហាក់ដូចជាបានរៀបចំទុក។ រឿងនោះគឺវាអញ្ចេះ!
កាលនោះ ខ្ញុំជាភ្នាក់ងារស៊ើបអង្កេតបទឧក្រិដ្ឋនៅ អាសាក់ស្យូ ក្រុងតូចមួយ នៅមាត់សមុទ្រដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយភ្នំខ្ពស់ៗ។
អ្វីដែលខ្ញុំបាន តាមដានភាគច្រើននៅទីនោះ ច្រើនជារឿងគំនុំសងសឹកគ្នាទៅវិញទៅមក។ មានរឿងកាចសាហាវឃោរឃៅ គួរឲ្យខ្លាច សព្វបែបយ៉ាង។ នៅទីនោះពោរពេញទៅដោយកំហឹងសងសឹកគ្នាសព្វបែបយ៉ាង តាមតែយើងអាចស្រមើស្រមៃឃើញ មានទាំងគំនុំចាស់ គំនុំថ្មី ដែលមិនចេះរលត់ កលល្បិចគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម ឃាតកម្មដែលក្លាយជាការសម្លាប់រង្គាល ឬក៏ស្ទើរតែក្លាយទៅជាសកម្មភាពដែលល្បីល្បាញទៅហើយ។ អស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ខ្ញុំឮគេនិយាយតែអំពីការតថ្លៃជីវិតគ្នា តែអំពីទង្វើឃោរឃៅឥតពិចារណាដែលបានបណ្តាលឲ្យកើតមានកំហឹងសងសឹក គ្នាទៅវិញទៅមក សងសឹកទៅលើសាច់ញាតិនិងមិត្តភក្តិ។
ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សចាស់ និង កូនក្មេងត្រូវគេអារក។ ក្នុងក្បាលរបស់ខ្ញុំពោរពេញទៅដោយរឿងអស់នេះ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានដឹងថា មានជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់បានមកជួលកូនវីឡាតូចមួយនៅឆ្ងាយដាច់ពី គេ សម្រាប់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៅទីនោះ។ គាត់បាននាំបម្រើបារាំងម្នាក់មកពីម៉ារសីយ៍ នៅពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ទីនោះ។
បន្តិចក្រោយមក មនុស្សជាច្រើនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងបុរសម្នាក់នោះ ព្រោះគាត់រស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់តែម្នាក់ឯងឯកោ ហើយចេញមកក្រៅតែពេលដែលចេញបរបាញ់ និងនេសាទ។ គាត់មិនដែលនិយាយលេងជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ មិនដែលចូលមកក្នុងក្រុងម្តងឡើយ ហើយនៅព្រឹកឡើង គាត់តែងតែហាត់បាញ់កាំភ្លើងមួយម៉ោងឬពីរម៉ោង។
ពាក្យចចាមអារ៉ាម ជាច្រើនបានកើតឡើងជុំវិញរឿងគាត់។ គេនិយាយថាគាត់ជាអ្នកធំម្នាក់ដែលរត់ចោលស្រុកដោយសារហេតុផល នយោបាយ ក្រោយមកថា គាត់មកលាក់ខ្លួននៅទីនេះដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋមួយ។ ពួកគេថែមទាំងរៀបរាប់ទង្វើអាក្រក់គួរឲ្យស្អប់របស់គាត់ថែមទៀតផង។
ដោយសារតែខ្ញុំ ជាភ្នាក់ងារស៊ើបអង្កេតពីបទឧក្រិដ្ឋ ខ្ញុំក៏ទៅសាកសួរពួកគេពីបុរសម្នាក់នោះ តែគ្មានបានការអ្វីទាំងអស់។ ត្រឹមតែដឹងគាត់មានឈ្មោះថា ចន រ៉ូវែល។
ដូច្នេះខ្ញុំ សុខចិត្តនៅចាំឃ្លាំមើលបុរសម្នាក់នោះវិញល្អជាង ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានឃើញអ្វីគួឲ្យសង្ស័យពីបុរសនោះសូម្បីតែបន្តិច។
តែដោយសារតែ ពាក្យចចាមអារ៉ាមចេះតែរីកសុះសាយទៅៗ ហើយក្លាយទៅជារឿងធម្មតាដែលគេនិយាយគ្រប់គ្នា ខ្ញុំក៏សាកល្បងទៅជួបបុរសនោះដោយផ្ទាល់តែម្តង ដូច្នេះខ្ញុំក៏ធ្វើជាទៅបរបាញ់សត្វនៅក្បែរៗដីរបស់បុរសនោះ។
ខ្ញុំបានចាំឱកាស ល្អមួយដ៏យូរអង្វែង។ ពេលមួយនោះ ខ្ញុំបាញ់បានបក្សីមួយ នៅនឹងច្រមុះរបស់បុរសអង់គ្លេសនោះ។ ឆ្កែរបស់ខ្ញុំក៏រត់ទៅពាំសត្វនោះមកឲ្យខ្ញុំ តែភ្លាមៗវាទៅពាំយកសត្វដែលបុរសនោះបាញ់បានមកឲ្យខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំក៏ទៅសុំទោសគាត់ ហើយជូនសត្វដែលខ្ញុំបាញ់បានទៅគាត់។
គាត់ជាបុរស ម្នាក់ ខ្ពស់ មាឌធំដូចយក្ស សក់ក្រហម ពុកចង្ការក្រហម មានឬកពាររមទម។ គាត់គ្មានអ្វីដែលមើលទៅថាអាក្រក់ដូចពាក្យចោទនោះទេ គាត់បានអរគុណខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំឲ្យសត្វនោះដល់គាត់។ អស់រយៈពេលមួយខែក្រោយមក ពួកយើងបានជជែកគ្នាចំនួនប្រាំ ប្រាំមួយដង។
នៅល្ងាចមួយនោះ ពេលខ្ញុំដើរកាត់មុខផ្ទះរបស់គាត់ ខ្ញុំឃើញគាត់ជក់ខ្សៀ អង្គុយលើកៅអីមួយ នៅក្នុងសួនច្បារ។ ខ្ញុំជម្រាបសួរគាត់ ហើយគាត់ក៏បានអញ្ជើញខ្ញុំចូលផឹកប៊ីយែរ។ ខ្ញុំក៏យល់ព្រមតាមគាត់។
គាត់បានទទួល ខ្ញុំយ៉ាងរាក់ទាក់តាមទម្លាប់បែបអង់គ្លេស និយាយលេងពីនេះពីនោះជាមួយខ្ញុំ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ចូលចិត្តស្រុកនេះ និង សមុទ្រនេះណាស់។
ខ្ញុំក៏សួរគាត់ ដោយប្រុងប្រយត្ន ក្រោមរូបភាពដែលចង់ដឹងចង់ស្តាប់ ពីជីវិតរបស់គាត់ ពីគម្រោងរបស់គាត់។ គាត់បានឆ្លើយមកខ្ញុំវិញដោយគ្មានរួញរា គាត់បានរៀបរាប់ថា គាត់បានធ្វើដំណើរទៅច្រើនកន្លែងណាស់លើលោកយើងនេះ គាត់បានទៅដល់ឥណ្ឌា អាព្រិច អាមេរិច។ គាត់បានបន្ថែម ដោយសើចបណ្តើរថា
“ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងច្រើនកន្លែងណាស់ អូយែស!”
បន្ទាប់មកខ្ញុំ នាំគាត់និយាយអំពីការបរបាញ់ គាត់ក៏បាននិយាយយ៉ាងលម្អិតអំពីការបរបាញ់។ គាត់បាននិយាយអំពីការបរបាញ់រមាស ខ្លា ដំរី ហើយមានទាំងបរបាញ់ស្វាគោរីទៀតផង។
ខ្ញុំនិយាយថា
“សត្វអស់នេះ គួរឲ្យខ្លាចណាស់”
គាត់ញញឹម ហើយនិយាយថា
“អូណូ! គួរឲ្យខ្លាចជាងគេគឺមនុស្ស!”
គាត់សើចយ៉ាងខ្លាំង រួចបន្ថែមថា
“ខ្ញុំធ្លាប់ទាំងបរបាញ់មនុស្សថែមទៀតផង”
បន្ទាប់មកគាត់ក៏ និយាយអំពីអាវុធ ហើយគាត់បានឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បីបង្ហាញអំពីគ្រឿងសព្វាវុធគ្រប់ប្រភេទ។
បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ របស់គាត់ក្រាលដោយកម្រាលខ្មៅ ធ្វើពីក្រណាត់សូត្រខ្មៅ មានជាយមាស។ នៅកណ្តាលមានប៉ាក់ផ្កាពណ៌លឿង ភ្លឺដូចភ្លើង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា
“នេះជាកម្រាលជប៉ុន”
នៅចំកណ្តាលបន្ទះ ក្តារធំមួយ មានវត្ថុចម្លែកមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍។ នៅលើការេមួយ ដែលបរិមាត្រពណ៌ក្រហម មានវត្ថុខ្មៅមួយជាប់នៅទីនោះ។ ខ្ញុំដើរទៅជិត គឺជាដៃមួយ ដៃរបស់មនុស្សប្រុស។ មិនមែនឆ្អឹងដៃទេ ពណ៌ស ស្អាតទេ តែជាដៃខ្មៅស្ងួតមួយ មានក្រចកពណ៌លឿង មានសាច់ដុំលៀនចេញមកក្រៅ មានស្នាមឈាមកកជាប់នៅទីនោះយូរមកហើយ ឈាមឡើងខ្មៅដូចក្អែល ឆ្អឹងដៃនោះដាច់ត្រឹម ដូចជាត្រូវតែមួយពូថៅ ដាច់ត្រឹមពាក់កណ្តាលដើមដៃមុខ។
នៅជុំវិញកដៃនោះ មានច្រវាក់ដែកដ៏ម៉ាំមួយ ដែលអាចនឹងចងដំរីមួយជាប់ ចាប់ភ្ជាប់ដៃនោះ ទៅនឹងជញ្ជាំង។
ខ្ញុំសួរគាត់ថា
“ស្អីគេហ្នឹង?”
បុរសអង់គ្លេសនោះតបមកវិញដោយស្ងៀមស្ងាត់ថា
“ជា សត្រូវរបស់ខ្ញុំ។ វាមកពីអាមេរិច។ ខ្ញុំកាត់វាដោយដាវ ហើយបកស្បែកចេញ រួចយកទៅហាលថ្ងៃអស់ប្រាំបីថ្ងៃ។ អាមួយនេះ ឡូយណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។”
ខ្ញុំស្ទាបដៃនោះ មើលទៅទំនងជាដៃរបស់មនុស្សមាឌធំម្នាក់។ ម្រាមដៃ វែងៗ ដែលបញ្ជាដោយសាច់ដុំយ៉ាងធំ ដែលមានស្បែកជាប់តិចៗផង។ ដៃនោះមិនសមគួរនឹងមើលទេ គួរឲ្យខ្លាចណាស់ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ការសងសឹកគ្នាដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃមួយ។
ខ្ញុំនិយាយថា
“បុរសម្នាក់នេះច្បាស់ជាខ្លាំងហើយ”
បុរសអង់គ្លេសនិយាយមកវិញតិចៗថា
“អូយែស តែខ្ញុំខ្លាំងជាងវា។ ខ្ញុំដាក់ច្រវាក់នេះដើម្បីចងវា។”
ខ្ញុំគិតថាគាត់និយាយលេង។ ខ្ញុំនិយាយថា
“ច្រវាក់នេះ ឥលូវនេះគ្មានប្រយោជន៍ទេ ដៃនេះមិនអាចធ្វើអីកើតទេ”
លោកចន រ៉ូវែលតបមកវិញដោយតឹងតែងថា
“ដៃនេះវាចង់លួចរត់រហូត។ ច្រវាក់នេះគឺពិតជាចាំបាច់។”
ខ្ញុំលួចមើលទឹកមុខរបស់គាត់ រួចគិតក្នុងចិត្តថា
“តើបុរសនេះឆ្កួត ឬនិយាយលេងសើចជាមួយខ្ញុំ?”
ប៉ុន្តែទឹកមុខ របស់គាត់មិនប្រែប្រួលទេ ស្ងៀមស្ងាត់ ហើយប្រុងប្រយត្ន។ ខ្ញុំក៏ដូរប្រធានបទ ហើយខ្ញុំក៏នាំគាត់និយាយអំពីកាំភ្លើង។
ខ្ញុំកត់សម្គាល់ ឃើញថា កាំភ្លើងបីដើមបានដាក់គ្រាប់ជាស្រេច ទុកចោលលើតុ មើលទៅហាក់ដូចជាបុរសម្នាក់នេះ កំពុងរស់នៅក្នុងការភ័យខ្លាចជានិរន្ត ពីការវាយប្រហារណាមួយអញ្ចឹង។ ខ្ញុំមកលេងផ្ទះគាត់ជាញឹកញាប់។ ក្រោយមកខ្ញុំក៏ឈប់ទៅលេងផ្ទះគាត់ទៀត។ អ្នកស្រុកនោះក៏ចាប់ផ្តើមស៊ាំនឹងវត្តមានរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏លែងក្លាយជាមនុស្សចម្លែកទៀតដែរ។
មួយឆ្នាំពេញបាន កន្លងផុតទៅ។ នៅព្រឹកមួយនោះ នៅចុងខែវិច្ឆិកា បម្រើរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានមកដាស់ខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា លោក ចន រ៉ូវែល ត្រូវបានគេលួចសម្លាប់កាលពីយប់ បាត់ទៅហើយ។
កន្លះម៉ោងក្រោយ មក ខ្ញុំក៏ទៅដល់ផ្ទះរបស់គាត់ ជាមួយនឹងស្នងការ និងកាពីទែនប៉ូលីស។ អ្នកបម្រើ ភ្លេចភ្លាំងស្មារតី និងអស់សង្ឃឹម កំពុងតែយំនៅមាត់ទ្វារ។ ពីដំបូងខ្ញុំសង្ស័យបុរសម្នាក់នេះជាឃាតករ តែគាត់ជាជនរងគ្រោះ។
យើងមិនអាចរកឃើញ ឃាតកររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ នៅពេលដែលចូលទៅដល់ក្នុងសាឡុងរបស់ ចន ខ្ញុំឃើញដំបូងគឺ ខ្មោចរបស់គាត់ដេកសន្ធឹងនៅកណ្តាលផ្ទះ។
អាវរបស់គាត់រហែក ដៃអាវរហែកមួយនៅទីនោះ ទាំងនេះបញ្ជាក់ថា មានការប្រយុទ្ធគ្នានៅទីនេះ។
បុរសអង់គ្លេស ស្លាប់ដោយគេច្របាច់ក។ មុខរបស់គាត់ហើមខ្មៅ គួរឲ្យខ្លាច ហាក់ដូចជាសម្តែងចេញដើម្បីបន្លាចអ្វីមួយ។ នៅចន្លោះធ្មេញរបស់គាត់មានវត្ថុអ្វីមួយ ហើយករបស់គាត់មានធ្លុះរន្ធប្រាំ ដែលគេនិយាយថា ធ្លុះដោយប្រើដែកចាក់ ហើយកនោះស្រោចស្រពដោយឈាម។
គ្រូពេទ្យពិនិត្យសពម្នាក់បានមកដល់។ គាត់ពិនិត្យស្នាមម្រាមដៃនៅលើកៅអី ហើយនិយាយយ៉ាងចម្លែកថា
“បុរសនេះស្លាប់ដោយគ្រោងឆ្អឹងមួយ”
ឮបែបនេះ ខ្ញុំព្រឺឆ្អឹងខ្នង ខ្ញុំចោលភ្នែកទៅមើលលើជញ្ជាំង ត្រង់កន្លែងដែលដាក់ដៃនោះ។ ដៃនោះលែងនៅកន្លែងនោះទៀត។ ច្រវាក់នោះដាច់ ហើយនៅព្យួរចោលនៅទីនោះដដែល។
ខ្ញុំពិនិត្យមើល ក្នុងមាត់របស់បុរសនោះ ខ្ញុំឃើញម្រាមដៃមួយរបស់ដៃដែលបាត់នោះ ត្រូវដាច់ដោយសារធ្មេញរបស់បុរសអង់គ្លេសនោះ។
បន្ទាប់មកយើង ចាប់ផ្តើមពិនិត្យមើលក្នុងផ្ទះ។ ទ្វារនៅដដែលគ្មានខូចខាតអ្វីទាំងអស់ បង្អួច តុ ទូ នៅទាំងអស់។ ឆ្កែយាមផ្ទះទាំងពីរមិនបានភ្ញាក់ទៀត។
ហើយនេះជាសម្តីរបស់អ្នកបម្រើរបស់បុរសអង់គ្លេសនោះ
អស់រយៈពេលមួយខែ ហើយ ចៅហ្វាយរបស់គាត់មើលទៅហាក់ដូចជាខឹងនឹងអ្វីមួយ។ គាត់បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន គាត់យកវាទៅដុតចោល។
ជាញឹកញាប់ គាត់តែងតែយកខ្សែតីមួយ វាយដៃក្រៀមនោះ ទាំងកំហឹង ហាក់ដូចជាខ្មោចចូល។ តែគ្មាននរណាដឹងថាវាយ៉ាងម៉េចខ្លះទេ នៅពេលដែលរឿងនោះកើតឡើង។
គាត់ចូលដេកយប់ ជ្រៅ ហើយបិទទ្វារផ្ទះ ទ្វារបន្ទប់យ៉ាងប្រុងប្រយត្ន។ គាត់កាន់កាំភ្លើងនៅនឹងដៃជាប់រហូត។ ស្ទើរតែជារៀងរាល់យប់ គាត់និយាយខ្លាំងៗ ដូចជាឈ្លោះជាមួយនរណាម្នាក់។
នៅយប់នោះគេ គ្មានឮសម្លេងអ្វីទាំងអស់ គឺនៅត្រឹមពេលដែលអ្នកបម្រើនោះមកបើកបង្អួច ទើបដឹងថា ចនត្រូវបានគេសម្លាប់បាត់ទៅហើយ។ បម្រើនោះគ្មានសង្ស័យនរណាទាំងអស់។
ខ្ញុំបានទាក់ទងទៅគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់ ហើយគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើការស៊ើបអង្កេតភ្លាមៗដែរ។ តែគ្មានរកឃើញអ្វីទាំងអស់។
តែនៅយប់មួយ បីខែក្រោយឃាតកម្មនោះ ខ្ញុំបានយល់សប្តិអាក្រក់មួយ។ ខ្ញុំឃើញដៃនោះ ដៃគួរឲ្យខ្លាចនោះ រត់ដូចខ្យារដំរី ឬដូចពីងពាង នៅលើវាំងនន និង ជញ្ជាំងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដេកភ្ញាក់ៗបីដង យល់សប្តិឃើញតែដៃនោះ។
នៅស្អែកឡើង គេបានយកដៃនោះមកឲ្យខ្ញុំ។ គេបានរកឃើញវានៅលើផ្នូររបស់លោក ចន រ៉ូវែល។ គេមិនស្គាល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ដៃនោះ។ ដំណឹងមិនគ្រប់គ្រាន់។
នេះហើយអស់លោកស្រី ជារឿងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីលើសពីនេះទេ។
ពួកស្ត្រីទាំងនោះភ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំង។
នាងម្នាក់ស្រែកថា
“តែ នេះមិនមែនជាដំណោះស្រាយឯណា ហើយក៏មិនមែនជាការពន្យល់ដែរ! ពួកយើងដេកមិនលក់ទេ បើលោកមិនលោកមិននិយាយប្រាប់ពួកយើងពីមូលហេតុទេ។
លោក ប៊ែរម៊ុតចេ ក៏ញញឹមតបបែបសាហាវ
“ហូហ! អ្នកស្រីអើយ ខ្ញុំប្រាកដជាជួយមិនឲ្យពួកអ្នកស្រីភ័យព្រួយទេ។ ខ្ញុំគិតដោយសាមញ្ញថា ម្ចាស់ដៃនោះប្រាកដជានៅរស់ វាច្បាស់ជាមករកអ្នកដែលកាត់ដៃរបស់វានោះ។ គ្រាន់តែខ្ញុំមិនដឹងថា វាធ្វើយ៉ាងម៉េចបាន ប៉ុណ្ណោះ។ នេះគ្រាន់តែជាការសងសឹកមួយប្រភេទប៉ុណ្ណោះ។”
ស្ត្រីម្នាក់និយាយរអ៊ូរថា
“ទេ វាប្រាកដជាមិនមែនអញ្ចឹងទេ”
លោក ប៊ែរម៊ុតចេ ញញឹមរហូត និយាយថា
“ខ្ញុំនិយាយហើយថា ពួកអ្នកស្រីច្បាស់ជាមិនជឿការពន្យល់របស់ខ្ញុំទេ”
ចប់
—————————————————————–Guy de Maupassant
១៨៥០-១៨៩៣
ជាអ្នក និពន្ធជាតិបារាំងដ៏ល្បីល្បាញនៅសវទី១៩។ គាត់ជាកំពូលអ្នកនិពន្ធរឿងខ្លីបែបទំនើប។ គាត់បានសរសេររឿងខ្លីៗប្រហែលជា៣០០រយរឿង និង ប្រលោមលោក៦រឿង។ ស្នាដៃល្បីៗរបស់គាត់ មានដូចជា
Une Vie ; Bel-Ami ; Pierre Et Jean; Le Horla
ម៉ូប៉ាស្សង់ បានកើតជំងឺស្វាយរ៉ាំរ៉ៃ (កាមរោគ)តាំងពីអាយុជាងម្ភៃ។ ជំងឺនេះក្រោយមកបណ្តាលអោយគាត់មានវិបត្តិសរសៃប្រសាទ រហូតដល់ថ្ងៃគាត់ស្លាប់។
Subscribe to:
Posts (Atom)
