ទឹកចិត្តស្រឡាញ់របស់កុមារម្នាក់
ទឹកចិត្តស្រឡាញ់របស់កុមារម្នាក់
នៅមុនថ្ងៃបុណ្យ គ្រីស្ទម័សមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅផ្សារដើម្បីទិញកាដូខ្លះដែលមិនទាន់បាន ទិញ។ ពេលទៅដល់ផ្សារខ្ញុំឃើញមនុស្សណែនតាន់តាប់។ ពេលឃើញមនុស្សច្រើនបែបនេះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមរអ៊ូរក្នុងចិត្តថា
“ចាំម៉ាង៉ៃទៀតក៏ទិញអីមិនបានផង ត្រូវទិញអីវ៉ាន់កន្លែងផ្សេងទៀតផង”
ថ្ងៃបុណ្យ គ្រីស្ទម័ស កាន់តែគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទៅៗ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ តាមតែចិត្តខ្ញុំគឺដេកលេងយ៉ាងស្រួល មិនបាច់ធ្វើអីទេ។
ខ្ញុំក៏ចេញពីទី នោះទៅកន្លែងលក់របស់ក្មេងលេង។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមពិនិត្យមើលតម្លៃ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ក្មេងលេងរបស់ថ្លៃបែបហ្នឹងដែរ?។
ពេលកំពុងតែ សម្លឹងមើលទៅកន្លែងលក់គ្រឿងក្មេងលេង ខ្ញុំឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុប្រហែលប្រាំឆ្នាំ កំពុងតែឱបកូនក្រមុំជ័រមួយនៅនឹងទ្រូង។ វាអង្អែលសក់កូនក្រមុំនោះ។ វាមានទឹកមុខគួរឲ្យអាណិត។ ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ថាតើក្មេងប្រុសនេះចង់បានកូនក្រមុំជ័រនេះទៅឲ្យ អ្នកណា?។ ពេលនោះ ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ បែរមុខទៅលោកយាយចាស់ម្នាក់នៅជិតវា ហើយនិយាយថា “លោកយាយ ចៅពិតជាគ្មានលុយគ្រប់មែន..?”
យាយចាស់នោះតបថា
“ចៅសម្លាញ់យាយ… លុយចៅឯងទិញតុក្កតានេះមិនបានទេ”
បន្ទាប់មកយាយ ម្នាក់ក៏ឲ្យក្មេងប្រុសនៅចាំគាត់ទីនោះប្រាំនាទី ព្រោះគាត់ត្រូវដើរមើលទំនិញខ្លះទៀត។ គាត់ក៏ដើរចេញបាត់ទៅ។ ក្មេងតូចនោះ នៅតែកាន់កូនក្រមុំជ័រក្នុងដៃដដែល។
ខ្ញុំក៏ដើរទៅជិតក្មេងនោះ រួចសួរវាថា
“ក្មួយឯងចង់បានវា ទុកឲ្យនរណា?”
“នេះ ជាកូនក្រមុំដែលបងស្រីរបស់ខ្ញុំស្រឡាញ់បំផុត ហើយចង់បានវាជាកាដូថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម័សនេះ។ បងស្រីជឿថាតាសាន់តាក្លូសនឹងឲ្យកាដូកូនក្រមុំជ័រនេះដល់គាត់ នៅថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម័សនេះ” ក្មេងនោះតប។
ខ្ញុំក៏តបថា
“ប្រហែលជាតាសាន់តាក្លូសនឹងឲ្យកាដូកូនក្រមុំជ័រនេះដល់នាងហើយ ក្មួយមិនបាច់បារម្ភទេ”។
តែក្មេងនោះតបមកខ្ញុំវិញទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ។
“ទេ សាន់តាក្លូសមិនអាចយកកាដូនេះទៅឲ្យបងស្រីបានទេ។ ខ្ញុំត្រូវយកកាដូនេះទៅឲ្យម៉ាក់របស់ខ្ញុំ រួចហើយគាត់នឹងយកវាទៅឲ្យបងស្រីពេលគាត់ទៅជួបនឹងបងស្រីនៅទី នោះ”
ក្មេងនោះមានកែវភ្នែកគួរឲ្យអាណិតណាស់ ពេលដែលវានិយាយមកកាន់ខ្ញុំ។
“បង ស្រី គាត់ទៅនៅជាមួយព្រះនៅឯស្ថានសួគ៌។ ប៉ានិយាយប្រាប់ថា ម៉ាក់នឹងទៅនៅស្ថានសួគ៌ឆាប់ៗនេះហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំសង្ឃឹមថា ម៉ាក់នឹងយកកូនក្រមុំជ័រនេះទៅឲ្យបងស្រី។”
បេះដូងរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែឈប់ដើរទៅហើយ។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះសម្លឹងមើលមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា
“ខ្ញុំប្រាប់ប៉ាថា កុំទាន់ឲ្យម៉ាក់ទៅអី។ ខ្ញុំសុំឲ្យគាត់ចាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅពីផ្សារវិញ។”
បន្ទាប់មកក្មេងប្រុសនោះបង្ហាញរូបថតមួយសន្លឹករបស់វា កំពុងសើច។ វាប្រាប់ខ្ញុំថា
“ខ្ញុំចង់ឲ្យម៉ាក់យករូបថតនេះទៅជាមួយគាត់ ដើម្បីកុំឲ្យគាត់ភ្លេចខ្ញុំ”
“ ខ្ញុំស្រឡាញ់ម៉ាក់ណាស់ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យគាត់ចាកចេញពីខ្ញុំទេ តែប៉ាប្រាប់ថា ម៉ាក់ត្រូវតែទៅ ព្រោះគាត់ត្រូវទៅមើលបងស្រី”
បន្ទាប់មកក្មេង ប្រុសនោះក៏ក្រឡេកមើលទៅកូនក្រមុំជ័រនោះម្តងទៀត ដោយទឹកមុខយ៉ាងកម្សត់ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្ញុំក៏លួចយកកាបូកលុយរបស់ខ្ញុំ រួចដកយកលុយប៉ុន្មានសន្លឹកចេញមក ខ្ញុំនិយាយនឹងក្មេងនោះថា
“ឥលូវយើងនាំគ្នារាប់លុយរបស់ក្មួយឯងម្តងទៀតមើល ក្រែងលោគ្រប់”
“បាទ” ក្មេងនោះតប “ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងគ្រប់”
ខ្ញុំក៏លួច បន្ថែមលុយរបស់ខ្ញុំចូលក្នុងលុយរបស់ក្មេងនោះ ដោយមិនឲ្យវាដឹងខ្លួន យើងក៏ចាប់ផ្តើមរាប់។ លុយមានគ្រប់អាចនឹងទិញកូនក្រមុំជ័រនោះបាន ហើយថែមទាំងសល់ខ្លះថែមទៀតផង។
ក្មេងនោះអរជាខ្លាំង និយាយថា
“សូមអរគុណទេវតា ដែលជួយឲ្យខ្ញុំមានលុយគ្រប់”
វាមើលមុខខ្ញុំ ហើយនិយាយថា
“ម្សិល មិញ មុននឹងចូលគេង ខ្ញុំបានបន់ដល់ទេវតា សុំជួយឲ្យខ្ញុំមានលុយគ្រប់ ដើម្បីទិញកូនក្រមុំជ័រនេះ ឲ្យបងស្រី។ ឥលូវនេះ ទេវតាពិតជាជួយមែន។”
“តាម ពិត ខ្ញុំចង់មានលុយទិញផ្កាកុលាបស សម្រាប់ម៉ាក់ទៀត តែមិនខ្ញុំមិនហ៊ានសុំទេវតាច្រើនពេកទេ។ ប៉ុន្តែទេវតា ឲ្យលុយខ្ញុំគ្រប់អាចទិញបានកូនក្រមុំនេះហើយ សល់លុយអាចទិញបានផ្កាកុលាបសទៀតសម្រាប់ម៉ាក់ទៀត។”
“លោកពូដឹងទេ ម៉ាក់ខ្ញុំចូលចិត្តកុលាបសណាស់។”
បន្តិចក្រោយមក ស្ត្រីចំណាស់នោះក៏មកដល់ ហើយខ្ញុំដើរចេញពីក្មេងប្រុសនោះ។ ខ្ញុំចេញពីហាងទំនិញវិញ ដោយក្នុងចិត្តខុសស្រឡះពីកាលចូលទៅក្នុងហាងនេះ។ ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចក្មេងប្រុសនោះ ពីក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានទាល់តែសោះ។
ខ្ញុំនឹកឃើញថា កាលពីពីរថ្ងៃមុន កាសែតក្នុងស្រុកមួយបានរាយការណ៍ថា បុរសស្រវឹងស្រាម្នាក់បានជិះឡានដឹកដី បុកកូនឡានមួយ ដែលបើកបរដោយស្ត្រីជំទង់ម្នាក់ ហើយមានក្មេងស្រីម្នាក់ជិះជាមួយផង។ ក្មេងស្រីបានស្លាប់ភ្លាមនៅកន្លែងកើតហេតុ រីឯម្តាយកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត។
ជាគ្រួសាររបស់ក្មេងប្រុសនោះទេដឹង?
ពីរថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំទទួលដំណឹងថា ស្ត្រីម្នាក់នោះបានលាចាកលោកនេះហើយ។ ខ្ញុំទ្រាំមិនបាន ក៏ទិញផ្កាកុលាបសមួយបាច់ ហើយទៅកន្លែងបញ្ចុះសពស្រ្តីនោះ ដែលកំពុងតែរៀបចំបញ្ចុះ។
នាងនៅទីនោះ នៅក្នុងមឈូសរបស់នាង នាងកាន់ផ្កាកុលាបសមួយទងនៅនឹងដៃ រូបថតរបស់ក្មេងប្រុសនោះ កូនក្រមុំជ័រដាក់លើទ្រូងរបស់នាង។ ខ្ញុំចេញពីទីនោះមកវិញទាំងទឹកភ្នែក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះចំពោះម្តាយរបស់វា ចំពោះបងស្រីរបស់វា រហូតមកដល់ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចបំភ្លេចបាន។ តែបុរសប្រមឹកម្នាក់ បានឆក់យកអ្វីៗទាំងអស់ពីក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ តែក្នុងមួយប៉ព្រិចភ្នែក។
“បើ អ្នកផឹកស្រាទៅហើយ សូមកុំបើកបរ។ បើអ្នកនៅតែធ្វើបែបនេះ ជីវិតដ៏ថោកទាបរបស់អ្នក អាចនឹងបំផ្លាញ ជីវិតរបស់ត្រកាលរបស់អ្នកដទៃបាន”
ដកស្រង់ចេញពី
សុំទោស…កូននិយាយកុហក
ជែន្នី ទើបដូរមកនៅផ្ទះថ្មី ក្នុងក្រុង។ នេះជាលើកទីមួយហើយក្នុងជីវិតរបស់នាង ដែលបានមករស់នៅក្រុងមួយដែលនាងពេញចិត្ត។ នាងរៀបចំសម្លៀកបំពាក់របស់នាងចេញពីវ៉ាលីស។ នាងសំលឹងមើលវាំងននបង្អួចរបស់នាងបក់ចុះឡើងៗ អារម្មណ៍របស់នាងបានអណ្តែតត្រសែតគ្មានគោលដៅ។ នាងពេញចិត្តនឹងបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងជាខ្លាំង។ សាលាថ្មីរបស់នាងនឹងចាប់ចូលរៀនបន្តិចទៀតនេះ។ នាងនឹងមានមិត្រថ្មី។ បន្តិចទៀតនេះ នាងនឹងបានដើរលេង ចូលរួមពិធីជប់លៀង ហើយដើរលេងមិនចូលផ្ទះ ដេកផ្ទះពួកម៉ាក។ល។ នាងរីករាយក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។ នេះជាអ្វីដែលនាងចង់បានក្នុងជីវិតរបស់នាង។
នៅថ្ងៃចូលរៀនដំបូង អ្វីៗដែលនាងបានជួបនៅថ្ងៃនោះពិតជាអស្ចារ្យជាខ្លាំង។ នាងបានជួបមិត្រថ្មី នាងរកបានសង្សារម្នាក់ថែមទៀតផង។ នាងគិតថា
“ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមនុស្សល្បី ហើយខ្ញុំនឹងល្បី ព្រោះខ្ញុំជាសង្សាររបស់កំពូលបុរសម្នាក់នៅសាលានេះ។”
មែនហើយ នាងបានទាក់ទងគ្នាជាមួយ ជែហ្វ ជាបុរសដ៏មានប្រជាប្រិយម្នាក់នៅសាលានេះ។
នាងមានតែបញ្ហាមួយគត់ គឺឪពុកម្តាយនាងមិនចង់ឲ្យនាងមានសង្សារ។ ពួកគាត់គិតថា នាងនៅក្មេងពេក មិនសមនឹងមានសង្សារឡើយ។ នាងគិតថា
“មិនអីទេ ខ្ញុំនឹងមិនប្រាប់ពួកគាត់គ្រប់រឿងនោះទេ។ តើធ្វើម៉េចពួកគាត់ដឹង?។ តើមានខាតបង់អីទៅ?”
នាងបានសុំឪពុកម្តាយនាង ដេកផ្ទះពួកម៉ាកមួយយប់។ ឪពុកម្តាយនាងរារែកក្នុងចិត្ត តែទីបំផុតនិយាយថា
“មិនអីទេ។”
នាងសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ នាងក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ទៅចូលរួមពិធីនោះយ៉ាងតក់ក្រហល់។ តែនាងមានអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តថាដូចជាមិនសមរម្យ ដោយនិយាយកុហកឪពុកម្តាយនាងបែបនេះ។ តែថា ចូលញ៉ាំភីសា ជប់លៀងរាំរែក ហើយដើរលេងសារសងគ្នាក្រោមពន្លឺព្រះចន្ទ សប្បាយណាស់! នាងក៏ភ្លេចកង្វល់នេះអស់។ មែនហើយភីសាពិតជាឆ្ងាញ់ កម្មវិធីជប់លៀងរាំរែកពិតជាសប្បាយ ហើយនៅសល់តែការដើរលេងក្រោមពន្លឺចន្ទជាមួយនឹងជែហ្វមួយទៀតប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនោះ ជែហ្វស្រវឹងយ៉ាងខ្លាំង។
តែ ជែហ្វបានថើបនាង ហើយនិយាយប្រាប់នាងថាវាមិនអីទេ អាចបន្តទៀតបាន។ បន្ទប់ជប់លៀងនោះពោរពេញដោយផ្សែងបារី ហើយ ជែហ្វបានយកបារីមកជក់ដែរ។ នាងមិននឹកស្មានថា ជែហ្វចេះជក់បារីសោះ។ ជែហ្វជក់អស់មួយដើមហើយ បន្តមួយដើមទៀត។
ពួកគេទាំងពីរបានចូលក្នុងឡានដើម្បីចេញទៅសាសងគ្នានៅកន្លែងស្ងាត់ ជែហ្វ មិនបានខ្វល់ថាវាស្រវឹងស្រានោះទេ។ ពួកគេបានមកដល់កន្លែងស្ងាត់មួយ ជែហ្វក៏ចាប់ផ្តើមលួងលោមដើម្បីយកខ្លួនប្រាណនាង។ ជែន្នី នាងមិនបានគិតដល់ថ្នាក់នេះទេ។ នាងចង់ត្រឹមតែសាសងគ្នាធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ នាងគិតក្នុងចិត្តថា
“ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំគាត់ប្រហែលជានិយាយត្រូវ។ ខ្ញុំក្មេងពេកហើយ។ លោកអើយ ហេតុម៉េចបានជាខ្ញុំល្ងង់ដល់ថ្នាក់នេះ?។”
នាងក៏រុញ ជែហ្វ ចេញមួយទំហឹង។ នាងនិយាយថា
“នាំខ្ញុំទៅផ្ទះវិញ! ខ្ញុំមិនចង់នៅទីនេះទៀតទេ”
ជែហ្វខឹង ក៏បញ្ឆេះម៉ាស៊ីនឡាន ជាន់ហ្គាសយ៉ាងខ្លាំង។ ជែហ្វបានបើកឡានយ៉ាងលឿន ទាំងកំហឹង។ ជែន្នីគិតក្នុងចិត្តថាជីវិតរបស់នាងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ជាប្រាកដ។ នាងបានអង្វរ ជែហ្វឲ្យបន្ថយល្បឿន តែ ជែហ្វកាន់តែបង្កើនល្បឿនលឿនឡើងៗ។
នៅខណៈនោះនាងឃើញភ្លើងមកពីមុខ ចាំងភ្នែកនាង នាងស្រែកថា
“ជួយផង!…”
នាងមិនចាំថាកម្លាំងបុករវាងឡានទាំងពីរខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ។ គ្រាន់តែដឹងថា ភ្លាមៗនោះពិភពលោកនេះត្រឡប់ទៅជាខ្មៅងងឹត។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាមាននរណាម្នាក់អូសនាងចេញពីឡានដែលខ្ទេចខ្ទីរនោះ ហើយឮគេនិយាយថា
“ឆាប់ហៅឡានពេទ្យមក! ក្មេងពីរនាក់នេះមានគ្រោះថ្នាក់ហើយ។”
នាងឮតែប៉ុន្មានម៉ាត់នេះតែប៉ុណ្ណោះ។ តែនាងចាំបានថា មានឡានពីរបុកគ្នា។
នាងចង់ដឹងថាតើ ជែហ្វយ៉ាងម៉េចហើយ តើអ្នកក្នុងឡានមួយទៀតនោះយ៉ាងម៉េចដែរ។ នាងដឹងខ្លួនវិញ ឃើញដំបូងគឺទឹកមុខក្រៀមក្រំ។ គេនិយាយប្រាប់នាងថា
“នាងបានរងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍”
គេប្រាប់នាងថា ជែហ្វបានស្លាប់បាត់ទៅហើយ។ គេនិយាយប្រាប់នាងទៀតថា
“ជែន្នី ពួកយើងបានប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ពួកយើង ដើម្បីសង្គ្រោះនាង។ តែមើលទៅគ្មានសង្ឃឹមទេ។”
នាងជែន្នីក៏សួរថា
“ចុះអ្នកក្នុងឡានមួយទៀតនោះ ពួកគេយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?”
ពួកគ្រូពេទ្យតបថា
“សុំទោស ពួកគេស្លាប់ទាំងអស់”
នាងជែន្នីក៏បន់ដល់ព្រះថា
“ព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមអភ័យទោសដល់កូនចៅផង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់សប្បាយតែមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ។ សូមលោកមេត្តាជួយនិយាយប្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេផង ថាខ្ញុំសុំទោសដែលធ្វើឲ្យពួកគេជួបរឿងអាប់អួរបែបនេះ…”
“សូមអ្នកគ្រូពេទ្យមេត្តាជួយប្រាប់ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំផង ថាខ្ញុំសុំទោសដែលនិយាយកុហកគាត់ នេះជាកំហុសរបស់ខ្ញុំដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើននាក់បានស្លាប់។ អ្នកគ្រូពេទ្យ…អ្នកគ្រូអាចប្រាប់គាត់ផងបានទេ?..”
អ្នកគ្រូពេទ្យឈរនៅនឹងថ្កល់មិនចេញស្តី ហាក់ដូចជាចង់ប្រាប់ថាគាត់មិនអាចជួយនាងបានទេ។ តែអ្នកគ្រូពេទ្យនោះ កាន់ដៃរបស់នាងយ៉ាងជាប់ ហើយស្រក់ទឹកភ្នែក។ មួយស្របក់ក្រោយមក ជែន្នីក៏ស្លាប់។ គ្រូពេទ្យម្នាក់សួរអ្នកគ្រូពេទ្យថា
“ហេតុដូចម្តេចបានជាអ្នកគ្រូមិនយល់ព្រមនឹងសំណូមពររបស់នាងផងទៅ?”
អ្នកគ្រូពេទ្យមើលទៅមុខគ្រូពេទ្យយ៉ាងកម្សត់ ហើយនិយាយថា
“ពីព្រោះអ្នកដែលនៅក្នុងឡានមួយទៀតនោះ ជាប៉ាម៉ាក់របស់នាង..”
ស្រមោច និងកណ្តូប (ស្រមោច និងរៃ)
នៅ រដូវក្តៅ នៅកណ្តាលវាលមួយសត្វកណ្តូបមួយក្បាលកំពុងតែស្រែកច្រៀងយ៉ាង សប្បាយ ដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។
ស្រមោចមួយបានវារកាត់ ដោយមានពាំផងដែរនូវគ្រាប់ធញ្ញជាតិ។
«ម៉េចក៏មិនមកច្រៀងលេងនិងខ្ញុំ?» កណ្តូបនិយាយ «កុំទៅជញ្ជូននាំខាតពេលអត់ប្រយោជន៍ធ្វើអ្វី។ មកៗ…»
ស្រមោចក៏តបថា៖ «ខ្ញុំខំជញ្ជួនស្បៀងទុកពេលរដូវភ្លៀង បងកណ្តូបឯងមិនគិតរកស្បៀងទុកទេឬ? ប្រយ័ត្នគ្មានអីហូបពេលរដូវភ្លៀងមកដល់»
«ចាំបាច់ទៅខ្វល់អីដល់រដូវភ្លៀង
យើងមានស្បៀងគ្រប់គ្រាន់នៅពេលនេះហើយ» កណ្តូបនិយាយ។
ស្រមោចលែងខ្វល់
ក៏គិតតែពីខំពាំជញ្ជួនស្បៀងទុក។ នៅពេលដែលរដូវភ្លៀវមកដល់ កណ្តូបគ្មានអ្វីហូបទាល់តែសោះ។ នៅពេលដែលវាដាច់ពោះជិតនឹងស្លាប់ហើយនោះ វាក៏ឃើញពួកសត្វស្រមោចនាំគ្នាហូបស្បៀងអាហារ ដែលពួកគេបានប្រមូលទុកពីរដូវក្តៅ។ ជាចុងក្រោយសត្វកណ្តូបក៏ភ្ញាក់ខ្លួន
ហើយដឹងថា៖
មូលន័យ៖
ការការពារប្រសើរជាងការព្យាបាល
Subscribe to:
Posts (Atom)
