រឿង៖ ចងកណ្តឹងកឆ្មារ
ចងកណ្តឹងកឆ្មារ
សម័យ ថ្ងៃមួយ ពួកសត្វកណ្តុរបាននាំគ្នាបើកអង្គប្រជុំមួយដើម្បីរកវិធីទប់ទល់ នឹងសត្រូវស៊ូរពួជរបស់គេគឺ
សត្វឆ្មារ។ កណ្តុរមួយនិយាយអញ្ចេះ កណ្តុរមួយនិយាយអញ្ចុះ មិនមានមតិស្របគ្នាសោះ តែពេលនោះក៏មានកណ្តុរក្មេងមួយចេញមកនិយាយថា វាមានដំណោះស្រាយដ៏ពិសេសមួយ។
«អ្នកទាំងអស់គ្នាប្រាកដជាយល់ស្របនឹងខ្ញុំ។ សត្រូវរបស់យើងមករកចាប់យើងដោយមិនឲ្យយើងដឹងមុនឡើយ ដូច្នេះបើសិនជាយើងអាចទទួលបានសញ្ញាមុនពេលដែលវាមកដល់ យើងប្រាកដជាគេចខ្លួនបានដោយសុវត្ថិភាព។
ដំណោះស្រាយរបស់ខ្ញុំគឺថា យកយកកណ្តឹងមួយចងនិងខ្សែ ហើយយកទៅពាក់នឹងកវាទៅ។ អញ្ចឹងយើងប្រាកដជាអាចដឹងថាវានៅឯណា ហើយបើវាមកជិតយើងប្រាកដជាអាចគេចខ្លួនបានទាន់ពេល»
មានសម្លេងទះជើងបានលឺឡើងយ៉ាងកងរំពង
តែរំពេចនោះមានកណ្តុរចាស់មួយនិយាយថា៖
«ពិតជាដំណោះស្រាយដ៏អស្ចារ្យមែន
តែថានរណានឹងយកកណ្តឹងនេះទៅចង?»
ពួកកណ្តុរនាំគ្នាមើលមុខគ្នាឡេងឡង់ទៅវិញទៅមក… កណ្តុរចាស់ក៏បានបង្ហើយថា៖
មូលន័យ៖
កិច្ចការដែលមិនអាចធ្វើកើតតែងតែស្រួលក្នុងការនិយាយ
មេធាវីចិត្តល្អ
ធម៌ដើម្បីការការពារប្រាសាទព្រះវិហារ ក្រោយពីពិនិត្យមើលទឹកប្រាក់វិភាគទាន បានមកពីសប្បុរសជននានារួចមក
ក៏រកឃើញថា ពួកគេមិនបានទទួលវិភាគទានមួយកាក់មួយសេនទាល់តែសោះពីលោក មេធាវីល្បីល្បាញបំផុតប្រចាំក្រុង។
អ្នកទទួលបន្ទុករៃអង្គាស បានទូរសព្ទទៅទាក់ទងគាត់ដើម្បីនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលអោយលោកមេធាវីជួយ ផ្តល់ជាវិភាគទានខ្លះ។
“តាមការស្រាវជ្រាវរបស់យើងបានរកឃើញថា ប្រាក់ចំនូលរបស់យើងមានរហូតដល់ទៅ៥សែនដុល្លារ ក្នុងនោះសូម្បីតែអ្នកសុំទានក៏បានផ្តល់វិភាគទានដល់ពួកយើងដែរ។ អញ្ចឹង តើលោក
អាចមានសទ្ធាជ្រះថ្លា ផ្តល់ជាជំនួយលុយកាក់បន្តិចបន្តួចដល់ពួកយើងខ្លះបានទេ?។
លោកមេធាវីគិតមួយស្របក់
ហើយតបវិញផូងៗថា “ជាដំបូង តើការស្រាវជ្រាវរបស់លោក មានបានរកឃើញថា ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់បន្ទាប់ពីឈឺរ៉ាំរ៉ៃអស់រយៈកាលជាយូរ ឆ្នាំដែររឺទេ
ហើយចំនាយថ្នាំពេទ្យនោះ ថ្លៃហួសប្រាក់ចំនូលប្រចាំឆ្នាំរបស់គាត់ឡើងកប់ពពក?”
បុគ្គលិកមូលនិធិមនុស្សធម៌
មានការខ្មាស់អៀន ក៏និយាយតបថា “អឹ.ម… បាទអត់ដឹង…”
លោកមេធាវីក៏និយាយកាត់ថា
“ហើយ..ហើយ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ ពិការ
រស់លើរទេះរហូត លោកដឹងទេ?”
បុគ្គលិកមូលនិធិក៏និយាយសូមទោស ប៉ុន្តែត្រូវលោកមេធាវីនិយាយកាត់ក្តែងៗទៀតថា “ប្តីរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ទុកអោយនាងនៅម៉េម៉ាយ
ព្រមទាំងកូនកំព្រាដល់ទៅបីនាក់! “
បុគ្គលិកមូលនិធិក៏និយាយសូមទោសម្តងទៀត។
បុគ្គលិកមូលនិធិក៏និយាយសូមទោសម្តងទៀត។
ម្តងនេះលោកមេធាវីក៏និយាយកាត់ទាំងមួម៉ៅម្តងទៀត “មួយរៀលខ្ញុំមិនអោយពួកគេផង រឿងអីខ្ញុំអោយលោកឯង? អីលូវលោកឯងគិតមើល!”
រង់ចាំដោយគ្មានពាក្យសន្យា
អនុស្សាវរីយ៍រវាងនាងនិងបុរសម្នាក់នេះក្នុងសហករណ៍ជាមួយគ្នា បានបណ្ដាលអោយនាងលង់ខ្លួនស្រលាញ់គាត់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺមិនដឹងខ្លួនថានាងស្រលាញ់គាត់តាំងពីពេលណា។
នាងមិនដឹងថា នាងបានស្រលាញ់គាត់ដោយសារតែអ្វីផង។
គាត់សង្ហារ? គាត់ជាមនុស្សល្អ? រឺមកពីគាត់ជាមនុស្សមានការយល់ដឹងច្រើន?។ តែនាងដឹងថា នាងស្រលាញ់គាត់។ សេចក្ដីស្រលាញ់តែមួយ វាបានបិទបាំងរូបគាត់ជិត មិនអោយនាងមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ផ្សេងពីនេះ… មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះវាថែមទាំងធ្វើអោយបញ្ញារបស់នាងលែងដំណើរការត ទៅទៀត។
គំនាបប្រពៃណីខ្មែរបានកៀបរិតនាងជាប់ មិនអនុញ្ញាតអោយនាងសំដែងសេចក្តីស្រលាញ់របស់នាងចំពោះបុរសម្នាក់ នេះបានឡើយ។ សង្គមក្អែកខ្មៅ
ស្នេហាជាទង្វើខុសសីលធម៌ ជាកំអែលសក្តិភូមិ ជាទង្វើអាវាសែ។ តែគំនាបនេះ មិនអាចហាមឃាត់ចិត្តនាងមិនអោយលួចស្រលាញ់គាត់បានឡើយ។
អ្វីដែលបុរសម្នាក់នេះបានធ្វើទៅលើរូបនាង បានធ្វើអោយនាងស្មានដោយព្រាវៗថាគាត់ប្រហែលជាស្រលាញ់នាង។ តែជួនកាលនាងគិតថា
គាត់ប្រហែលជាមិនស្រលាញ់នាងទេ គេមិនដែលនិយាយថាស្រលាញ់នាងផង គេប្រហែលជាគ្រាន់តែរាប់អាននាងធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ។
សហករណ៍រលាយ
បុរសម្នាក់នេះក៏ត្រូវវិលទៅស្រុករបស់គេវិញដែរ។ នៅពេលដែលគាត់ចាកចេញទៅ នាងចង់និយាយអ្វីម្យ៉ាងប្រាប់ដល់គាត់ តែនាងមិនអាចនិយាយចេញបាន
បានត្រឹមតែលួចមើលពីចំងាយ។ តួឯកក្នុងប្រលោមលោក គេសន្យាដល់នារីកំពូលស្នេហ៍របស់គេនៅពេលដែលបែកគ្នា ថាគេនឹងវិលវិញ
វិលមករកនារីរបស់គេតាមពាក្យសន្យា.. មួយឆ្នាំ ពីរឆ្នាំ បីឆ្នាំ …។ តែបុរសកំពូលស្នេហ៍របស់នាងបានចាកចេញទៅដោយគ្មានបន្សល់ពាក្យសន្យា អ្វីមួយម៉ាត់ ។
តែនោះវាមិនមែនជាកំហុសរបស់គាត់ទេ។ គាត់មិនដែលនិយាយថាស្រលាញ់នាងផង ហើយនាងក៏មិនដែលនិយាយថាស្រលាញ់គាត់ដែរ។ ស្នេហានោះវាឋិតនៅជាអាថ៌កំបាំងក្នុងចិត្តនាង ដែលមានតែនាងតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានដឹង ហើយប្រហែលនាងលួចស្រលាញ់គាត់តែម្នាក់ឯងផងក៏មិនដឹង។
ទោះបីជាមិនដឹងថា
គាត់នឹងវិលមកវិញឬក៏អត់ក៏ដោយ នាងនៅតែរង់ចាំគាត់ រង់ចាំថ្ងៃដែលគាត់មកស្ដីដណ្ដឹងនាងតាមប្រពៃណី។ រង់ចាំថ្ងៃនោះ ទោះគ្មានសង្ឃឹមនិងមានសង្ឃឹម។
រង់ចាំថ្ងៃនោះទោះគ្មានពាក្យសន្យា៕
ច្បាប់អ្នកស្រែ
នា ថ្ងៃសៅរ៍មួយនោះ
លោកមេធាវីម្នាក់នៅក្រុងភ្នំពេញ ដែលទើបតែប្តឹងលោកនៅវត្តមួយពីបទសូត្រធម៌និងទូងស្គរ តំលង់រកគាត់សំរាន្តមិនបាន បានចេញទៅដើរលេងបាញ់សត្វនៅស្រុកស្រែ។
គាត់បានឃើញសត្វសារិកាកែវមួយក្បាលទុំលើមែកឈើក៏បាញ់ទំលាក់។ តែសត្វនោះក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងចំការបុរសម្នាក់។ លោកមេធាវីក៏ចូលទៅរើស តែពេលដើរចេញមកវិញមិនទាន់ផុតពីរបងផង ម្ចាស់ចំការក៏ស្រែកថា
“ហេ យកសត្វនេះទៅណា យកមកវិញភ្លាម!”។
គាត់បានឃើញសត្វសារិកាកែវមួយក្បាលទុំលើមែកឈើក៏បាញ់ទំលាក់។ តែសត្វនោះក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងចំការបុរសម្នាក់។ លោកមេធាវីក៏ចូលទៅរើស តែពេលដើរចេញមកវិញមិនទាន់ផុតពីរបងផង ម្ចាស់ចំការក៏ស្រែកថា
“ហេ យកសត្វនេះទៅណា យកមកវិញភ្លាម!”។
លោកមេធាវីក៏តបថា
“នេះជាសត្វខ្ញុំអ្នកបាញ់ ទេតើ?”។
“ទេសត្វនេះធ្លាក់លើដីនរណា របស់អ្នកហ្នុង” អ្នកស្រែតប។
“នែ ខ្ញុំជាមេធាវីណា ប្រយ័ត្នខ្ញុំប្តឹង លោកឯងច្បាស់ជាធ្ងន់កមិនខាន..”
អ្នកស្រែតបថា “នៅឯណាមិនដឹងទេ នៅទីនេះគេមិនឡើងតុលាការទេ គេកាត់សេចក្តីដោយច្បាប់ទាត់បីជើង”។
“ទេសត្វនេះធ្លាក់លើដីនរណា របស់អ្នកហ្នុង” អ្នកស្រែតប។
“នែ ខ្ញុំជាមេធាវីណា ប្រយ័ត្នខ្ញុំប្តឹង លោកឯងច្បាស់ជាធ្ងន់កមិនខាន..”
អ្នកស្រែតបថា “នៅឯណាមិនដឹងទេ នៅទីនេះគេមិនឡើងតុលាការទេ គេកាត់សេចក្តីដោយច្បាប់ទាត់បីជើង”។
មេធាវីតបថា “អញ្ចឹងក៏បាន ច្បាប់ហ្នឹងយ៉ាងម៉េចខ្លះ?”
អ្នកស្រែតប “ខ្ញុំទាត់អ្នកឯងបីជើង រួចហើយអ្នកឯងទាត់ខ្ញុំបីជើងវិញ ទាត់រហូតដល់នរណាគេព្រមចុះចាញ់..”
លោកមេធាវីធ្លាប់ហាត់ក្បាច់គុនតៃក្វាន់ដូផង ក៏យល់ព្រម តែកសិករទាមទារទាត់មុន។ កសិករក៏ទាត់មេធាវីមួយជើងយ៉ាងធ្ងន់ ឈឺចុកចាប់ពេក លោកមេធាវីក៏អោនក្បាលមកក្រោម កសិករក៏ថែមមួយជើងទៀតចំក្បាល រួចដាក់មួយជើងចុងក្រោយចំពោះ។
មេធាវីនោះក៏និយាយថា “អីលូវដល់វេណខ្ញុំវិញម្តង.. “
កសិករក៏តបថា “ទេ ខ្ញុំចាញ់ហើយ លោកឯងយកសត្វនេះចុះ”
កាលសម័យ
ថ្ងៃមួយ នៅទីក្រុងឡុង មានសួនសត្វមួយ ដែលគេអាចចូលទៅទស្សនាបាន ដោយទិញសំបុត្រ
រឺបើមិនទិញសំបុត្រគេអាចយកឆ្កែរឺឆ្មាសំរាប់ជាចំណីសត្វនៅទៅ នោះឲ្យទៅអ្នកយាមក៏បាន។
មានបុរស ក្រីក្រម្នាក់ចង់ចូលទស្សនាសួនសត្វនោះ តែគាត់គ្មានលុយកាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទិញសំបុត្រចូលទេ។ ថ្ងៃមួយគាត់រើសបានកូនឆ្កែអនាថាមួយក្បាល។ គាត់ចាប់កូនឆ្កែនោះ រួចប្រគល់ទៅឲ្យអ្នកយាមដើម្បីបានចូលសួនសត្វនោះ។ គេក៏ឲ្យគាត់ចូល។ ចំណែកឯឆ្កែនោះវិញ គេបានយកវាទៅឲ្យតោមួយក្បាលជាចំណី។
កូនឆ្កែ យកកន្ទុយរបស់វាដាក់ចន្លោះជើង ហើយទៅក្រាបនៅជ្រុងម្ខាងនៃទ្រុង។ តោដើរទៅជិតកូនឆ្កែ ហើយហិតកូនឆ្កែមួយស្របក់។ កូនឆ្កែដេកបះជើងឡើងលើ ហើយបក់កន្ទុយ។ តោលើកជើងម្ខាងទុចចុះ។ កូនឆ្កែក៏ងើបឈរជើងពីរ កាច់រាងដាក់សត្វតោ។ តោតាមសំលឹងមើលកូនឆ្កែ ងាកក្បាលម្តងមកឆ្វេង ម្តងមកស្តាំ ហើយមិនប៉ះកូនឆ្កែទេ។
ពេលអ្នកយាមយកសាច់ជាចំនីមកឲ្យតោ តោខាំហែកមួយចំណែកទុកឲ្យកូនឆ្កែ។
នៅពេល ល្ងាច កូនឆ្កែមិនចេញពីទ្រុងរបស់តោទេ។ ពេលខ្លះតោទុកឲ្យកូនឆ្កែនៅតែម្នាក់ឯង។ ពេលខ្លះទៀតតោប្រឡែងលេងជាមួយកូនឆ្កែ។
ថ្ងៃមួយ មានបុរសម្នាក់ ដែលបានមកទស្សនានៅសួនសត្វនេះ បានទៅប្តឹងអ្នកយាមនៅសួនសត្វថា កូនឆ្កែដែលនៅក្នុងទ្រុងតោនោះ ជាកូនឆ្កែរបស់គាត់។ ហើយគាត់សុំឲ្យគេប្រគល់មកឲ្យគាត់វិញ។ នាយកគ្រប់គ្រងសួនសត្វក៏យល់ព្រមតាមសម្នើរបស់គាត់ រួចឲ្យគេចាប់ឆ្កែនោះមកប្រគល់មកឲ្យគាត់វិញ។ តែពេលដែលគេហៅកូនឆ្កែនោះដើម្បីទាញចេញពីទ្រុង តោបានគ្រហឹមគំរាម រួចសម្តែងកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង។
តោនិង កូនឆ្កែរស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងទ្រុងនោះអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំពេញ។ ថ្ងៃមួយកូនឆ្កែបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយស្លាប់ទៅ។ ពេលនោះតោក៏ឈប់លែងនឹកនាស៊ីចំនីទៀត។ វាចេះតែហិតៗបបោសអង្អែលកូនឆ្កែ។ វាយកជើងរបស់វាមកប៉ះកូនឆ្កែ។
នៅពេល ដែលវាដឹងថា កូនឆ្កែនោះបានស្លាប់ វាចាប់ផ្តើមខឹងច្រលោតកញ្ជ្រោល ស្រែករោទិ៍ រត់បំបុកហើយករកេរចំរឹងដែក ខាំហែកក្តារក្រាល។ វាសម្តែងកំហឹងពេញមួយថ្ងៃ។ វាដើរទៅមកៗគ្រប់ជ្រុងនៃទ្រុងរបស់វា ដោយកំហឹង។ រហូតដល់ពេលព្រលប់ ទើបវាទៅដេកនៅជិតខ្មោចឆ្កែនោះ។ អ្នកយាមព្យាយាមទាញយកខ្មោចឆ្កែចេញក្រៅ តែតោមិនឲ្យនរណាមកជិតបានឡើយ។
នាយក គ្រប់គ្រងសួនសត្វក៏ឲ្យគេយកកូនឆ្កែមួយផ្សេងទៀតទៅដាក់ឲ្យតោនោះ ដើម្បីរំងាប់កំហឹងវា។ តោក៏ខាំហែកកូនឆ្កែនោះជាចំណែកៗភ្លាមៗ។ បន្ទាប់មកតោបានយកខ្មោចឆ្កែមិត្តរបស់វាមកដាក់នៅចន្លោះជើង ហើយដេកឱបកូនឆ្កែរបៀបនេះអស់រយៈប្រាំថ្ងៃ។
តោនោះបានស្លាប់ នៅថ្ងៃទីប្រាំមួយ ។
អ្នកស្រែតប “ខ្ញុំទាត់អ្នកឯងបីជើង រួចហើយអ្នកឯងទាត់ខ្ញុំបីជើងវិញ ទាត់រហូតដល់នរណាគេព្រមចុះចាញ់..”
លោកមេធាវីធ្លាប់ហាត់ក្បាច់គុនតៃក្វាន់ដូផង ក៏យល់ព្រម តែកសិករទាមទារទាត់មុន។ កសិករក៏ទាត់មេធាវីមួយជើងយ៉ាងធ្ងន់ ឈឺចុកចាប់ពេក លោកមេធាវីក៏អោនក្បាលមកក្រោម កសិករក៏ថែមមួយជើងទៀតចំក្បាល រួចដាក់មួយជើងចុងក្រោយចំពោះ។
មេធាវីនោះក៏និយាយថា “អីលូវដល់វេណខ្ញុំវិញម្តង.. “
កសិករក៏តបថា “ទេ ខ្ញុំចាញ់ហើយ លោកឯងយកសត្វនេះចុះ”
រឿង តោ និង កូនឆ្កែ
មានបុរស ក្រីក្រម្នាក់ចង់ចូលទស្សនាសួនសត្វនោះ តែគាត់គ្មានលុយកាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទិញសំបុត្រចូលទេ។ ថ្ងៃមួយគាត់រើសបានកូនឆ្កែអនាថាមួយក្បាល។ គាត់ចាប់កូនឆ្កែនោះ រួចប្រគល់ទៅឲ្យអ្នកយាមដើម្បីបានចូលសួនសត្វនោះ។ គេក៏ឲ្យគាត់ចូល។ ចំណែកឯឆ្កែនោះវិញ គេបានយកវាទៅឲ្យតោមួយក្បាលជាចំណី។
កូនឆ្កែ យកកន្ទុយរបស់វាដាក់ចន្លោះជើង ហើយទៅក្រាបនៅជ្រុងម្ខាងនៃទ្រុង។ តោដើរទៅជិតកូនឆ្កែ ហើយហិតកូនឆ្កែមួយស្របក់។ កូនឆ្កែដេកបះជើងឡើងលើ ហើយបក់កន្ទុយ។ តោលើកជើងម្ខាងទុចចុះ។ កូនឆ្កែក៏ងើបឈរជើងពីរ កាច់រាងដាក់សត្វតោ។ តោតាមសំលឹងមើលកូនឆ្កែ ងាកក្បាលម្តងមកឆ្វេង ម្តងមកស្តាំ ហើយមិនប៉ះកូនឆ្កែទេ។
ពេលអ្នកយាមយកសាច់ជាចំនីមកឲ្យតោ តោខាំហែកមួយចំណែកទុកឲ្យកូនឆ្កែ។
នៅពេល ល្ងាច កូនឆ្កែមិនចេញពីទ្រុងរបស់តោទេ។ ពេលខ្លះតោទុកឲ្យកូនឆ្កែនៅតែម្នាក់ឯង។ ពេលខ្លះទៀតតោប្រឡែងលេងជាមួយកូនឆ្កែ។
ថ្ងៃមួយ មានបុរសម្នាក់ ដែលបានមកទស្សនានៅសួនសត្វនេះ បានទៅប្តឹងអ្នកយាមនៅសួនសត្វថា កូនឆ្កែដែលនៅក្នុងទ្រុងតោនោះ ជាកូនឆ្កែរបស់គាត់។ ហើយគាត់សុំឲ្យគេប្រគល់មកឲ្យគាត់វិញ។ នាយកគ្រប់គ្រងសួនសត្វក៏យល់ព្រមតាមសម្នើរបស់គាត់ រួចឲ្យគេចាប់ឆ្កែនោះមកប្រគល់មកឲ្យគាត់វិញ។ តែពេលដែលគេហៅកូនឆ្កែនោះដើម្បីទាញចេញពីទ្រុង តោបានគ្រហឹមគំរាម រួចសម្តែងកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង។
តោនិង កូនឆ្កែរស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងទ្រុងនោះអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំពេញ។ ថ្ងៃមួយកូនឆ្កែបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយស្លាប់ទៅ។ ពេលនោះតោក៏ឈប់លែងនឹកនាស៊ីចំនីទៀត។ វាចេះតែហិតៗបបោសអង្អែលកូនឆ្កែ។ វាយកជើងរបស់វាមកប៉ះកូនឆ្កែ។
នៅពេល ដែលវាដឹងថា កូនឆ្កែនោះបានស្លាប់ វាចាប់ផ្តើមខឹងច្រលោតកញ្ជ្រោល ស្រែករោទិ៍ រត់បំបុកហើយករកេរចំរឹងដែក ខាំហែកក្តារក្រាល។ វាសម្តែងកំហឹងពេញមួយថ្ងៃ។ វាដើរទៅមកៗគ្រប់ជ្រុងនៃទ្រុងរបស់វា ដោយកំហឹង។ រហូតដល់ពេលព្រលប់ ទើបវាទៅដេកនៅជិតខ្មោចឆ្កែនោះ។ អ្នកយាមព្យាយាមទាញយកខ្មោចឆ្កែចេញក្រៅ តែតោមិនឲ្យនរណាមកជិតបានឡើយ។
នាយក គ្រប់គ្រងសួនសត្វក៏ឲ្យគេយកកូនឆ្កែមួយផ្សេងទៀតទៅដាក់ឲ្យតោនោះ ដើម្បីរំងាប់កំហឹងវា។ តោក៏ខាំហែកកូនឆ្កែនោះជាចំណែកៗភ្លាមៗ។ បន្ទាប់មកតោបានយកខ្មោចឆ្កែមិត្តរបស់វាមកដាក់នៅចន្លោះជើង ហើយដេកឱបកូនឆ្កែរបៀបនេះអស់រយៈប្រាំថ្ងៃ។
តោនោះបានស្លាប់ នៅថ្ងៃទីប្រាំមួយ ។
រឿង បុរសច្រណែននឹងប្រពន្ធ
មានកាលមួយនោះ បុរសម្នាក់កើតក្ដីនឿយហត់ ហើយធុញទ្រាន់ចំពោះការងារក្រៅផ្ទះ ផ្ទុយពីភរិយារបស់គាត់ដែលនៅតែផ្ទះ។ ហើយអ្វីដែលធ្វើអោយគាត់កាន់តែច្រណែននាងទៅទៀតនោះ គឺនាងនៅតែផ្ទះហើយ នៅមានគេប្រារព្ធទិវាសិទ្ធិនារី៨មីនាសំរាប់នាងថែមទៀត។
គាត់ចង់អោយប្រពន្ធរបស់គាត់បានដឹងពីការលំបាករបស់គាត់
ដូច្នេះគាត់ក៏បួងសួងដល់ទេវតា៖
« ទេវតាអឺយ មួយថ្ងៃខ្ញុំធ្វើការប្រាំបីម៉ោង ចំនែកឯភរិយាខ្ញុំវិញ នាងនៅតែផ្ទះ ។
ខ្ញុំចង់អោយនាងយល់ពីការលំបាករបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ សូមព្រះអង្គ ជួយប្ដូរកាយយើងទាំងពីរ
អោយបានមួយថ្ងៃ ដើម្បីអោយនាងយល់ពីខ្ញុំផង »
ទេវតាយល់ដល់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់បុរស ម្នាក់
ក៏ប្រទានពរតាមប្រាថ្នា។ បុរសជាប្ដីក្លាយជាស្ត្រីមេផ្ទះ រីឯនាងជាភរិយាក៏ក្លាយជា
ប្ដីជាអ្នកធ្វើការក្រៅវិញ។
ព្រឹកឡើងបុរសនោះក្រោកឡើងក្នុងកាយជាស្ត្រី។
គាត់ក្រោកទៅធ្វើម្ហូបសំរាប់ប្ដីនិងកូន
គាត់ដាស់កូនអោយក្រោក។
ស្លៀកពាក់អោយកូន។
បញ្ចុកចំនី។
ជូនកូនទៅរៀន។
ទៅផ្សារ។
ពិនិត្យមើលចំនូលចំនាយ
ប្រចាំថ្ងៃ។ បង់លុយទឹកភ្លើង។
មុជទឹកអោយឆ្កែ។
ម៉ោង១ថ្ងៃ
ស្រេច!!
រៀបចំពូក។
បោកខោអាវ។
បោសផ្ទះ។
ទៅយកកូនចេញពីសាលា។
ឈ្លោះជាមួយកូនតាមផ្លូវមកផ្ទះ។
បញ្ចុកចំនី
ទឹកដោះគោ។
បង្រៀនកូន
ជួយមើលកិច្ចការសាលា។
បន្ទាប់មកអ៊ុតខោអាវបណ្ដើរ
មើលទូរទស្សន៍បណ្ដើរ។
បន្ទាប់មករៀបចំបន្លែ
សាច់ធ្វើ ម្ហូប។
រៀបបាយល្ងាច។
ជូតចង្ក្រាន
លាងចាន។
មុជទឹកអោយកូន។
ផ្ដេកកូន។
បុរសនោះ
អស់កំលាំងជាខ្លាំង តែគាត់ត្រូវមានភារកិច្ចមួយទៀត គឺរឿងស្នេហាលើគ្រែ។
ព្រឹកឡើងបុរសនោះ
ប្រញាប់ប្រញាល់ ដោយមិនបង្អង់យូរ បួងសួងដល់ទេវតា សុំដូរកាយជាបុរសដូចដើមវិញ។
« ទេវតាអឺយ ខ្ញុំគិតខុសហើយ ដែលច្រណែនប្រពន្ធនៅផ្ទះ។
ទេវតាអឺយ សូមមេត្តាប្រែរូបខ្ញុំអោយដូចដើមវិញមក »
ទេវតាក៏តបទៅបុរសនោះវិញថា
« ដោយយើងឃើញថាឯងយល់នូវកំហុសរបស់ខ្លួន
យល់ដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់ប្រពន្ធ ដូច្នេះយើងនឹងប្រែកាយឯងអោយដូចដើមវិញ។ តែឯងត្រូវចាំ៩ខែទៀតសិន
ព្រោះឯងមានផ្ទៃពោះ តាំងពីយប់ម៉ិញនេះ !
»
Subscribe to:
Posts (Atom)
