និយាយអំពីរឿង “ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច”…

ប្រលោមលោករឿង “ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច” ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់ សុខ ចាន់ផល មានអ្នកខ្លះដំណាលថាជារឿងខ្មោច ប៉ុន្តែមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យខ្លាច ជារឿងបែបកំប្លែង ចំណែកខ្ញុំយល់ថាជារឿងរបស់មនុស្ស រឿងរាប់អំពីតថភាពរបស់មនុស្ស គ្រាន់តែយករឿងខ្មោចមកប្រៀបធៀប ។ ប្រភេទរឿងប្រៀបធៀបបែបនេះខ្ញុំចូលចិត្តអានជាងគេ ព្រោះអាចឲ្យយើងដែលជាអ្នកអានបានចូលរួមគិតពិចារណាជាមួយនឹង អ្នកនិពន្ធ និងមានសេរីភាពក្នុងការប្រៀបធៀប ។ តើសាច់រឿងនោះប្រៀបធៀបដូចម្ដេច ? សូមអានសាច់រឿងសង្ខេបខាងក្រោម ។

ដំណើរការចាប់ផ្ដើម និយាយអំពីការប្រឡងនិទានរឿងខ្មោច ដែលមានទីតាំងនៅគុកទួលស្លែង ។ មានតួអង្គពីរនាក់បានចុះឈ្មោះចូលរួម, គណៈមេប្រយោគម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ តម្រូវឲ្យអ្នកស្ដាប់ទាំងអស់ជួយផ្ដល់ពិន្ទុ ព្រោះបេក្ខជនម្នាក់ត្រូវជាកូនគណៈកម្មាធិការ បើឲ្យមេប្រយោគដាក់ពិន្ទុ ក្រែងថាមិនសុក្រឹត ។

បេក្ខជនទីមួយ ដែលត្រូវជាកូនរបស់គណៈកម្មាធិការឡើងនិទានរឿងរបស់គេមុន រឿងនោះនិយាយអំពីទេសចរណ៍ឋាននរក គឺជាទេសចរណ៍ក្នុងការយល់សប្ដិរបស់គេ ហើយក៏បញ្ចប់រឿងនោះដោយគ្មានន័យ ធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ខកចិត្តនឹងបេក្ខជននោះយ៉ាងខ្លាំង ។

បេក្ខជនទីពីរឡើងនិយាយរឿង ខ្មោចនាងណាត ។ រឿងនេះនិយាយអំពីនាងណាតស្លាប់ និងការខ្លាចខ្មោចនាងណាតរបស់បុរសម្នាក់តែប៉ុណ្ណឹង សាច់រឿងបន្តនិយាយតែអំពីកូនរបស់ខ្មោចនាងណាប្រកបជីវិតជាធម្មតា ។ បេក្ខជននេះក៏ធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដូចគ្នា ព្រោះពួកគេខំចំណាយលុយអស់ ២០០០៛ ដើម្បីទិញសំបុត្រចូលស្ដាប់រឿងខ្មោច តែអ្នកឡើងនិទាននេះ មិននិទានអំពីរឿងខ្មោចឲ្យព្រឺព្រួចភ័យខ្លាចសោះ ។

បេក្ខជនចុះឈ្មោះពីរនាក់នេះនិទានចប់ គណៈកម្មាធិការឡើងប្រកាសក្រែងមានបេក្ខជនដទៃទៀតចង់ឡើងប្រកួតដែរ ។ ពេលនោះគណៈកម្មាធិការស្រីបានឡើងអំពាវនាវលើកទឹកចិត្តដល់ខាង ស្ត្រីៗបានឡើងនិទាន ព្រោះថាមានតែបេក្ខជនប្រុសៗ និទានរឿងខ្មោចមិនចំរឿងខ្មោច ឲ្យខាងស្រីនោះក្លាហានឡើងនិទានម្ដងមើល៍ ។ គណៈកម្មាធិការនោះជក់និយាយរហូតអ្នកស្ដាប់ធុញគ្រប់គ្នា ក្រោយពីនិយាយចប់ ស្រាប់តែមាននារីម្នាក់មិនដឹងមកពីណាឡើងមកលើវេទិកា ក្នុងសំលៀកបំពាក់ពណ៌ខ្មៅ សក់កាត់ស្មើកញ្ចឹងក ។ គ្រាន់តែឃើញភ្លាមអ្នកស្ដាប់ ទាំងគណៈកម្មាធិការព្រឺរោមគ្រប់គ្នា និងសរសើរថានេះបានចំជាអ្នកនិទានរឿងខ្មោចមែន ។ នារីនោះឈ្មោះ ភីន (ខ្ញុំសង្ស័យថាអ្នកនិពន្ធយកឈ្មោះប្រពន្ធខ្ញុំ) ។

នាងបាននិទានរឿងរ៉ាវរបស់នាងលំបាកវេទនានៅសម័យខ្មែរក្រហម ។ ការនិយាយហ្នឹងរៀបរាប់តែអំពីរឿងខ្លួនឯងយ៉ាងនេះយ៉ាងនោះ មិនឃើញមានរឿងខ្មោចលងនៅក្នុងសាច់រឿងសោះ រហូតអ្នកស្ដាប់គ្រប់គ្នាទ្រាំលែងបាន ក៏ស្រែកកាត់ការនិទានរបស់នាង ។ នាងភីន ប្រាប់ថា នាងឡើងមកនិទានរឿងខ្មោច ដែលនិទានរឿងរបស់នាងលំបាកយ៉ាងណាខ្លះកាលជំនាន់ខ្មែរក្រហមនោះ ព្រោះនាងជាខ្មោចដែលដែលស្លាប់ក្នុងជំនាន់នោះ ហ្នឹងឯង ។ គ្រាន់តែឮថាជាខ្មោចពិតដូច្នេះ អ្នកស្ដាប់ក៏ភ័យរត់ចែកជើងគ្នា ទាំងបេក្ខជនពីររូបនោះផង នៅសល់តែគណៈកម្មាធិការស្រីម្នាក់ និងប្រុសម្នាក់ គឺតាចក់ដែលជាឪពុករបស់បេក្ខជនប្រុសម្នាក់នោះដែលនៅចាំហុច រង្វាន់ដល់នាងភីន ដែលទទួលបានជយលាភី រួចហើយក៏សន្លប់នៅនឹងកន្លែងនោះអស់ទៅ ។

ឃើញសាច់រឿងប៉ុណ្ណេះ លោកអ្នកអានអាចកាត់យល់បានហើយថារឿងនេះជារឿងដែលអ្នកនិពន្ធចង់ និយាយប្រៀបធៀបទៅនឹងការបោះឆ្នោតនោះឯង ។

ក្នុងសៀវភៅរឿង “ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច” នោះ មានរឿងខ្លីផ្សេងៗជាច្រើនទៀត, ក្នុងនោះ រឿង “ឋានសួគ៌លោកិយ” ក៏ជារឿងល្អ ដែលបង្ហាញអំពីសច្ចភាព និងសេចក្ដីសុខរបស់មនុស្សលោកពេលគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះពុទ្ធសាសនា ។

ស្រមោច និងកណ្តូប (ស្រមោច និងរៃ)

នៅ រដូវក្តៅ នៅកណ្តាលវាលមួយសត្វកណ្តូបមួយក្បាលកំពុងតែស្រែកច្រៀងយ៉ាង សប្បាយ ដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។ ស្រមោចមួយបានវារកាត់ ដោយមានពាំផងដែរនូវគ្រាប់ធញ្ញជាតិ។

«ម៉េចក៏មិនមកច្រៀងលេងនិងខ្ញុំ?» កណ្តូបនិយាយ «កុំទៅជញ្ជូននាំខាតពេលអត់ប្រយោជន៍ធ្វើអ្វី។ មកៗ…»

ស្រមោចក៏តបថា៖ «ខ្ញុំខំជញ្ជួនស្បៀងទុកពេលរដូវភ្លៀង បងកណ្តូបឯងមិនគិតរកស្បៀងទុកទេឬ? ប្រយ័ត្នគ្មានអីហូបពេលរដូវភ្លៀងមកដល់»

«ចាំបាច់ទៅខ្វល់អីដល់រដូវភ្លៀង យើងមានស្បៀងគ្រប់គ្រាន់នៅពេលនេះហើយ» កណ្តូបនិយាយ។

ស្រមោចលែងខ្វល់ ក៏គិតតែពីខំពាំជញ្ជួនស្បៀងទុក។ នៅពេលដែលរដូវភ្លៀវមកដល់ កណ្តូបគ្មានអ្វីហូបទាល់តែសោះ។ នៅពេលដែលវាដាច់ពោះជិតនឹងស្លាប់ហើយនោះ វាក៏ឃើញពួកសត្វស្រមោចនាំគ្នាហូបស្បៀងអាហារ ដែលពួកគេបានប្រមូលទុកពីរដូវក្តៅ។ ជាចុងក្រោយសត្វកណ្តូបក៏ភ្ញាក់ខ្លួន ហើយដឹងថា៖

មូលន័យ៖ ការការពារប្រសើរជាងការព្យាបាល

សំនាងល្អលោកចច ស្គី

នៅ ថ្ងៃទី ២០ ខែកក្កដា ១៩៦៩ ក្នុងនាមជាមេបញ្ជាការ អាប៉ូឡូ ១១ ទៅស្ថានព្រះចន្ទ លោក នែល អាមស្ត្រង ជាមនុស្សទី១ ដែលបានឈានជើងជាន់ស្ថានព្រះចន្ទ។ សម្តីគាត់ជាលើកដំបូងបន្ទាប់ពីបោះជំហានលើព្រះចន្ទ គឺ “នេះជាជំហានដ៏តូចមួយរបស់មនុស្ស តែវាស្មើនឹងយក្សលោតមួយផ្លោតសំរាប់មនុស្សជាតិ” ត្រូវបានគេបន្តផ្ទាល់មកផែនដី ហើយស្តាប់ដោយមនុស្សជាច្រើនលាននាក់។

តែមុននឹងគាត់ចូលមកក្នុងយានវិញតែបន្តិច គាត់បានធ្វើអោយគេកត់សំគាល់មួយដោយលឺគាត់និយាយថា “សូមអោយសំនាងល្អ លោកចច ស្គី”។ មនុស្សជាច្រើននៅណាសា គិតថា នេះជាកំនត់សំគាល់មួយទាក់ទងនឹងអវកាសយានិកសូវៀតខ្លះ។ តែបន្ទាប់មកគេឆែកឆេរមើលទៅ គេមិនឃើញមានអវកាសយានិកណាឈ្មោះ ចច ស្គីទេ ទាំងក្នុងបញ្ជីពួក រុស្ស៊ី និង អាមេរិច។

អស់រយៈកាលជាច្រើនឆ្នាំ មនុស្សជាច្រើនសួរអាមស្ត្រងថា តើ “សូមអោយសំនាងល្អ លោកចច ស្គី” នោះមានន័យថាម៉េច តែពេលនោះ អាមស្ត្រងគ្រាន់តែញញឹមតបតែប៉ុណ្ណោះ។

នៅថ្ងៃទី ៥ កក្កដា ១៩៩៥ នៅឆ្នេរតាំប៉ា រដ្ឌផ្លរីដា នៅពេលដែលឆ្លើយនឹងសំនួរនៅក្នុងសន្និសិទមួយ អ្នកកាសែតម្នាក់បានលើកយកសំនួរដែលមានអាយុ២៦ឆ្នាំនោះមកចោទសួរ អាមស្ត្រងម្តងទៀត។ នៅពេលនោះ លោកចច ស្គី បានស្លាប់បាត់ទៅហើយ ហើយ អាមស្ត្រង ក៏យល់ថាល្មមដល់ពេលឆ្លើយនឹងសំនួរនេះហើយ។

នៅឆ្នាំ ១៩៣៨ នៅពេលដែលគាត់ជាក្មេងនៅឡើយ គាត់កំពុងលេងបាល់ជាមួយមិត្តគាត់។ មិត្តគាត់ក៏បានគប់បាល់ជ្រុលចូលក្នុងដីអ្នកជិតខាង ហើយរមៀលទៅជិតបន្ទប់ដេករបស់គេ។ អ្នកជិតខាងនោះគឺ លោក និង អ្នកស្រីចច ស្គី។

នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែអោនក្បាលរើសបាល់ កុមារអាមស្ត្រងលឺ អ្នកស្រីចច ស្គី ស្រែកជំទាលដាក់លោកចច ស្គីថា “ស្អី សិច! ឃ្លានណាស់? ចាំដល់អាក្មេងជាប់ផ្ទះឡើងដល់ស្ថានព្រះចន្ទសិនទៅ!”៕

Pages

Download Free