រឿងនិទាន៖ ដើមផ្កានៃ “ការពិត”
បណ្ណសារចំណាត់ក្រុម៖ រឿងនិទាន
ដើមផ្កានៃ “ការពិត”
និទានរឿងនេះកើតឡើងក្នុងប្រទេសចិន
ក្នុងសម័យរាជវង្សមួយដែលគ្មានអ្នកស្នងរាជបល្ល័ង្ក ។
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ “ចាង” រស់នៅក្នុងទីជនបទមួយកន្លែង ។ ចាងជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានចិត្តស្រលាញ់ផ្កាខ្លាំងណាស់ គេដាំដើមផ្កាជាច្រើនទុកក្នុងសួន
ដោយសង្ឃឹមថាថ្ងៃមួយ នឹងបាននាំដើមផ្កាស្អាតៗទៅថ្វាយព្រះរាជា
ដែលឮល្បីថាចូលចិត្តដើមផ្កាជាទីបំផុត ។ ក្នុងព្រះរាជវាំងរបស់ព្រះអង្គ មានដើមផ្កាជាច្រើនប្រភេទ ដែលព្រះរាជាបានដាំទុកដើម្បីជំនួស ដោយសារព្រះអង្គមិនអាចមានសមត្ថភាពមានព្រះឱរស
ឬព្រះធីតាបាន ។ ព្រះរាជាព្យាយាមអស់រាប់ឆ្នាំហើយ
ដើម្បីរកព្រះរាជទាយាទដើម្បីស្នងរាជបល្ល័ង្ក តែក៏មិនអាចបានសម្រេចទាល់តែសោះ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គប្រពាតឧទ្យានរបស់ព្រះអង្គ
ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ដល់ពេលហើយ ដែលត្រូវតែរកនរណាម្នាក់មកស្នងរាជបល្ល័ង្ក ដោយវិធីណាមួយ ទ្រង់មានបន្ទូលចប់ ក៏មានព្រះឱង្ការទៅគ្រប់រដ្ឋទាំងអស់ ឲ្យមហាត្លិកយកគ្រាប់ផ្កាដែលព្រះអង្គព្រះរាជទាន
ទៅចែកឲ្យក្មេងប្រុសគ្រប់គ្នា ហើយប្រសិនបើក្មេងប្រុសណា អាចដាំដើមផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតមកថ្វាយព្រះអង្គបាន ក្មេងប្រុសមួយនោះ នឹងបានគ្រងរាជសម្បត្តិជំនួសព្រះអង្គ ។
ចាងក៏បានទទួលគ្រាប់ផ្កានោះដែរ
។
ក្មេងប្រុសជាច្រើននាំគ្នាដាំដើមផ្កាក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួន ហើយអ្នកដែលស្វះស្វែងជាងគេគឺក្មេងប្រុសចាង
ដែលនាំយកគ្រាប់ពូជយកមកដាំ ហើយស្រោចទឹកដាក់ជីជារៀងរាល់ថ្ងៃ ព្យាយាមមិនស្រោចច្រើនពេក ឬក៏តិចពេក តែអ្វីដែលគួរឲ្យចម្លែកគឺផ្កានោះមិនព្រមលូតលាស់
ឬចេញស្លឹកទាល់តែសោះ ។
“ប្រហែលជាបន្ទប់នេះក្តៅហួសពេកហើយ”
ចាងប្រញាប់យកផើងផ្កាទៅដាក់ក្នុងបន្ទប់មួយទៀត
ចាំហើយចាំទៀត នៅតែមិនទាន់ឃើញផ្កាចេញមកទៀត ។
“ប្រហែលជាបន្ទប់នេះត្រជាក់ពេកហើយ”
ចាងប្ដូរផើងផ្កាទៅបន្ទប់មួយទៀត
ធ្វើបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
“តើខ្ញុំធ្វើអ្វីខុសមែនទេ
បានជាផ្កានេះមិនព្រមលូតលាស់សោះ”
“មកពីឯងចង់ធ្វើជាស្ដេចជ្រុលពេកទេដឹង” លោកតាម្នាក់នៅជិតផ្ទះចាង និយាយបែបនេះ មានអ្នកខ្លះនិយាយថាដីប្រហែលជាច្រើនពេក
ប្រហែលជាស្រោចទឹកតិចពេក ហើយឲ្យចាងបញ្ឈប់ការតាំងចិត្តរបស់ខ្លួនទៅ
។
តែឱពុកម្ដាយរបស់ចាងដែលបានឃើញភាពខ្វល់ខ្វាយរបស់កូនប្រុស បែរជាបញ្ជាក់ប្រាប់ចាងយ៉ាងជឿជាក់ថា ”ធ្វើឲ្យល្អបំផុតតាមដែលកូនអាចធ្វើបានទៅ ហើយចូលទៅគាល់ព្រះរាជា”
“តែកូនប្រហែលជានឹងធ្វើឲ្យព្រះអង្គអស់សង្ឃឹម” ចាងនិយាយទាំងស្រងូតស្រងាត់
“កុំបារម្ភធ្វើអ្វី
កូនគ្រាន់តែធ្វើតាមតួនាទី ហើយចូលទៅប្រាប់ការពិតដល់ព្រះរាជាតែប៉ុណ្ណោះ” ឳពុករបស់ចាងនិយាយ ។
ម្ដាយរបស់គេ
រៀបចំចាត់ចែងស្បៀងអាហារ និងយាមសម្រាប់ដាក់ផើងផ្កាដើម្បីទៅថ្វាយព្រះរាជា
។ ចាងនិយាយលាឪពុកម្ដាយ ហើយគឺជាក្មេងប្រុសចុងក្រោយបង្អស់ដែលចេញដំណើរពីភូមិទៅ
។
ពេលចាងទៅដល់ព្រះរាជវាំង
ក៏បានជួបក្មេងប្រុសជាច្រើន ជាមួយនឹងផើងផ្កាដែលពោរពេញទៅដោយផ្ការីកលូតលាស់យ៉ាងស្រស់ស្អាត ព្រះរាជាបានយាងចេញមកទតមើលផើងផ្កានីមួយៗ
រហូតទៅដល់ចាងដែលនៅចុងជួរ ។
“ទូលបង្គំមិនអាចដាំដើមផ្កាជូនព្រះអង្គបាន
សូមព្រះអង្គព្រះរាជទានទោសឲ្យទូលបង្គំផង” ។
“ហ៊ឹម!” ព្រះរាជាឧទានព្រមជាមួយនឹងសំណើចបន្តិច
“នរណាប្រាប់ថាមិនបានសម្រេច? យើងត្រូវឲ្យរង្វាន់ឯងទៅវិញទេ នេះគឺជាផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតដែលយើងមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក” ព្រះរាជាប្រកាស ។
“គ្រាប់ពូជ
ទាំងអស់ដែលយើងផ្ដល់ឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នា សុទ្ធតែឆ្លងកាត់ការស្រុះទឹកក្ដៅរួចទៅហើយ ។ ដូច្នេះ នឹងមិនមានគ្រាប់ពូជមួយណាអាចលូតលាស់ចេញផ្កាបាននោះទេ ផើងផ្កាណាដែលមានដើមផ្កាស្រស់ស្អាត សុទ្ធតែជាការបោកប្រាស់ទាំងអស់” ព្រះរាជាមានបន្ទូល ។
“មានតែឯងទេ ដែលនាំយកភាពពិតប្រាកដមកឲ្យយើង” ។
ព្រះរាជាលើកក្មេងប្រុសចាងឲ្យក្រោកឈរ
ហើយប្រកាសតែងតាំងគេជារាជទាយាទ និងឡើងស្នងរាជជំនួសព្រះអង្គ ។
ចាងក៏ក្លាយជាមហាចក្រពត្តិដ៏អស្ចារ្យនាពេលក្រោយមក មិនមែនដោយសារតែផើងផ្កាទទេមួយផើងនោះទេ
តែដោយសារតែ “ការពិត” ដែលបង្ហាញចេញមកដោយមិនបិទបាំង អ្នកដែលយល់ច្បាស់ទើបអាចមើលឃើញថានោះជាផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតរបស់ព្រះរាជា ។
គ្រាប់ពេជ្រនៃជីវិត
កាលពីព្រេងនាយ
នៅដែនដីដ៏ដាច់ស្រយាល មនុស្សម្នារស់នៅដោយការប្រកបរបរលក់ដូរ មានឈ្មួញ និងក្មេងប្រុសជាច្រើន
បាននាំគ្នាធ្វើដំណើរទៅរកបទពិសោធន៍ ក្នុងការទិញលក់ទំនិញ និងរៀនចំណេះវិជ្ជា។
មានគេនិយាយថា នៅក្បែរព្រំដែនទឹកដីមួយនេះ
មានភ្នំមួយខ្ពស់ នៅលើកំពូលភ្នំមានបុរសចំណាស់ម្នាក់ ដែលធ្លាប់ជាអ្នកមានទ្រព្យមហាសាល តែនៅថ្ងៃមួយគេបែរជាលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់នោះ រួចទៅរស់នៅលើយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់នៅលើភ្នំ។ មនុស្សមួយចំនួនក៏និយាយថាបុរសចំណាស់ម្នាក់នោះច្បាស់ជាមាន ទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើននៅជាប់នឹងខ្លួនជាមិនខាន ទើបអាចរស់នៅលើកំពូលភ្នំដោយមិនចាំបាច់រកស៊ីធ្វើការអ្វីបាន តែអ្នកខ្លះទៀតក៏និយាយថាគាត់បានស្លាប់ទៅហើយ អ្នកខ្លះក៏និយាយថាគាត់ច្បាស់ជាទ្រាំមិនបាន ហើយចុះពីលើភ្នំមកសោយសុខនៅខាងក្រោមក្នុងថ្ងៃណាមួយជាមិន ខាន។
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាប៉ាហាន់ ជាកូនអ្នកសុំទានក្នុងក្រុង គេស្រមើស្រមៃថានឹងរៀនសូត្រយកចំណេះវិជ្ជាដើម្បីធ្វើជាអ្នក ជំនួញម្នាក់
ហើយចៀសឲ្យផុតពីការធ្វើជាអ្នកសុំទាន ដែលចាំតែដើរសុំកម្ទេចលុយពីអ្នកដទៃ។ ពេលបានឮរឿងរបស់បុរសចំណាស់ម្នាក់នោះនៅលើកំពូលភ្នំ ប៉ាហាន់ក៏យកទៅគិតរហូតដល់យល់សប្តិ៍ឃើញថា បុរសចំណាស់នោះបានហៅគេឲ្យទៅជួបក្នុងល្អាងដែលគាត់លាក់ខ្លួននៅ លើកំពូលភ្នំនោះ។ បុរសចំណាស់នោះក៏បានប្រគល់គ្រាប់ពេជ្រពណ៌ត្នោតដែលមានពន្លឺ រស្មីចែងចាំងមួយគ្រាប់ធំដល់គេ។ ប៉ាហាន់លើកគ្រាប់ពេជ្រនោះឡើង
គ្រាប់ពេជ្រនោះ ក៏អាចបាំងព្រះអាទិត្យទាំងមូលបាន ពន្លឺរបស់គ្រាប់ពេជ្រភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាំងរហូតធ្វើឲ្យប៉ាហាន់ ត្រូវភ្ញាក់ឡើងមក។
ក្មេងប្រុសក៏ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ព្រមជាមួយនឹងគំនិតដែលផុតឡើងភ្លាមៗ ។
នេះប្រហែលជាប្រផ្នូលដែលមកប្រាប់ឲ្យយើងទៅជួបនឹង សម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតលើកំពូលភ្នំហើយ
ពិតប្រាកដណាស់ យើងគួរតែទៅសុំទ្រព្យសម្បត្តិដែលបុរសចំណាស់នោះលែងត្រូវការ ហើយមកចាប់ផ្តើមមុខរបរអ្វីមួយសិន។
ប៉ាហាន់ ក៏ធ្វើតាមគំនិតរបស់ខ្លួនដោយមិនបាននិយាយស្តីជាមួយ អ្នកណាទាំងអស់។ គេលាឪពុករបស់គេដើម្បីទៅចាប់ផ្តើមគំនិតថ្មី ហើយចាប់ផ្តើមដើរឡើងទៅលើភ្នំ។
អស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ប៉ាហាន់ក៏អាចដើរឡើងទៅដលល់កំពូលភ្នំ រួចបានជួបនឹងបុរសចំណាស់ម្នាក់ដែលមើលទៅស្ងប់សុខ សម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ប្រៀបដូចជាអ្នកបួស ហើយអង្គុយក្នុងអាកប្បកិរិយាស្ងប់ស្ងៀម និងមានភាពរីករាយក្នុងក្រសែភ្នែក
និងស្នាមញញឹម។
“អរុណសួស្តី អ្នកកម្លោះ
ឯងឡើងមករៀនពីវិធីបណ្ដោយទៅតាមសភាពពិតជាក់ស្តែងជាមួយយើងមែនទេ?”
ប៉ាហាន់មិនគិតថានឹងមករៀនសូត្រចំណេះវិជ្ជាអ្វីនោះទេ គេតបបដិសេធថា “មិនមែនទេបាទ! ខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីសុំទ្រព្យសម្បត្តិមួយចំនួនពីលោក ដើម្បីទៅចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី។ ខ្ញុំយល់សុបិនឃើញថាលោកបានប្រគល់គ្រាប់ពេជ្រមួយគ្រាប់ដល់ខ្ញុំ ទើបខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីពិសោធន៍ពីការយល់សុបិនរបស់ខ្ញុំ។
“ត្រូវហើយ!
ឯងមកតាមពាក្យអធិដ្ឋានរបស់យើង” ។
បុរសចំណាស់ញញឹមដោយក្តីត្រេកអរ រួចដើរចូលទៅយកពេជ្រពណ៌ត្នោតមួយគ្រាប់ដែលមានពន្លឺចែងចាំង ឆ្លុះនឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យភ្លឺភ្លែក រូបរាងស្រដៀងនឹងគ្រាប់ពេជ្រនៅក្នុងសុបិន
រួចហុចឲ្យប៉ាហាន់ ក្មេងកម្លោះក៏ឈោងដៃទៅទទួលដោយភ្ញាក់ផ្អើល។ បុរសចំណាស់ក៏បបួលឲ្យគេចូលរៀនពីវិធីបណ្តោយឲ្យអ្វីទៅតាមសភាព ជាក់ស្តែង។
ក៏ប៉ុន្តែតើមានប្រយោជន៍អ្វីក្នុងការរៀនចំណេះវិជ្ជាបែបនេះ នៅពេលដែលបានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃលើសលប់ហើយនោះ។
“អត់ទេបាទ!” ប៉ាហាន់តបបដិសេធ និងប្រញាប់លាត្រលប់ទៅវិញ។
បុរសនោះក៏លើកយកគ្រាប់ពេជ្រដ៏ស្រស់ស្អាតនោះ ហើយយកក្រណាត់មកខ្ចប់។ ក្រោយមកក៏ចាប់ផ្តើមភ័យខ្លាចថាមានអ្នកឡើងភ្នំដើរមកឃើញហើយ ដណ្តើមយកទៅ។
“យើងជាមនុស្សដ៏សំណាងល្អបំផុតក្នុងលោក” គេគិត ហើយផ្តើមនិយាយជាមួយខ្លួនគេខណៈពេលដែលដើរចុះពីលើភ្នំមកខាង ក្រោមវិញ។
“តែ
តើយើងគួរតែយកគ្រាប់ពេជ្រមួយគ្រាប់នេះទៅធ្វើអ្វី គួរតែយកវាទៅលក់នៅឯក្រុងជិតៗនេះដោយតម្លៃដ៏ថ្លៃបំផុត? កុំអី
បើធ្វើបែបនោះយើងនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សដែលមានលឿនពេក ហើយនឹងមានមនុស្សមកបោកបញ្ឆោត
ដើម្បីយកលុយរបស់យើងទៅ។ ឬក៏យើងយកវាទៅកាត់ជាបំណែកតូចៗ រួចហើយចាំយកមកលក់ ក៏ប៉ុន្តែគួរតែយកទៅកាត់នៅកន្លែងណាល្អ?….អ្នកកាត់ពេជ្រនោះ ប្រហែលជានឹងអាចលួងលោមយើងឲ្យលក់ពេជ្រមួយគ្រាប់នេះទៅឲ្យ នរណាម្នាក់ ឬមិនដូច្នោះ
គេអាចប្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃដឹងឮ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាច្បាស់ជានឹងមកដណ្តើមគ្រាប់ពេជ្ររបស់យើង ឬក៏យើងគួរតែយកគ្រាប់ពេជ្រទៅលាក់? តែលាក់នៅទីណាដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត? យើងប្រហែលជាត្រូវចាំព្រួយបារម្ភគ្រប់ពេលវេលា ថានឹងមាននរណាមកលួចយកទៅ
តើគួរតែប្រឹក្សាជាមួយអ្នកណាទើបល្អ? អត់ទេ បើយើងប្រាប់ទៅច្បាស់ជាមានមនុស្សដឹង ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងមកដណ្តើមយកពេជ្រពីយើងទៅទាំងអស់?
ប៉ាហាន់ចាប់ផ្តើមឈឺក្បាល
ឈប់ដើរ រួចនឹករកមើលវិធីរហូតដល់ព្រលប់។
នៅទីបំផុត គេក៏ដើរបកក្រោយ ហើយឡើងភ្នំឡើងទៅលើកំពូលភ្នំម្តងទៀត។ ពេលជួបនឹងបុរសចំណាស់អង្គុយលើកំពូលភ្នំ ប៉ាហាន់សម្លឹងមើលបុរសចំណាស់ដែលគ្មានស្លាកស្នាមនៃការជាប់ ជំពាក់ ឬសោកស្តាយអ្វីទាំងអស់។
“អូ លោកអ្នកសុំសីលដ៏ចម្រើន
សុំជួយប្រាប់ខ្ញុំផង តើវិជ្ជាបណ្តោយឲ្យអ្វីៗទៅតាមសភាពជាក់ស្តែងនោះ ត្រូវធ្វើបែបណាទៅ?” គេសួរសំណួរចេញមកពីក្នុងចិត្ត បុរសចំណាស់ញញឹមហើយតបថា
“ឯងបានរៀនសូត្រ
មេរៀនទីមួយរួចហើយ”
យ៉ាងម៉េចដែរ? ពេលខ្លះយើងជាប់ជំពាក់នឹងរឿងមានបានពេករហូតភ្លេចគិតពីអ្វីៗនៅ ជុំវិញខ្លួន។
កាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុន មានអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិម្មាក់ទើបនឹងស្លាប់ ហើយខ្ញុំក៏ចៃដន្យបានជិះកាត់មុខផ្ទះរបស់គេ។
ខ្ញុំយល់ថា អ្នកមានអ្នកក្រគង់នឹងស្លាប់ដូចគ្នា ខុសគ្នាតែបន្តិចត្រង់ថាបុណ្យសពអ្នកមានប្រហែលជាអធិកអធមជាង អ្នកក្រ
តែពេលស្លាប់ទៅហើយយកអ្វីទៅជាមួយមិនបានដូចគ្នា។ អញ្ចឹង
តើខំមានខំបានដោយកិបដោយកេងដោយប្រវញ្ចមកធ្វើអី្វ?
ហ៊រគូលីស និងបុរសបររទេះ
កាលគ្រាមួយ មានបុរសម្នាក់កំពុងបររទេះដែលពោរពេញដោយទំនិញយ៉ាងធ្ងន់កាត់ ផ្លូវមួយដែលពេញដោយភក់។
គាប់ជួនពេលនោះ កង់រទេះគាត់ក៏ផុងចូលទៅក្នុងភក់
គាត់បានយកខ្សែតីវាយសេះ ដើម្បីឲ្យវាទាញរទេះទៅមុខទៀត តែមិនទៅមុខបែជារឹតតែផុងជ្រៅទៅៗ។ ដោយអស់សង្ឈឹម គាត់បោះខ្សែតីចោល
ហើយលុតជង្គង់បួងសួងដល់ ហ៊រគូលីសដ៏មហិមារ (Hercules the Strong)។
«អូ! ព្រះហ៊រគូលីសដ៏មហិមារ!
សូមមកជួយខ្ញុំក្នុងពេលនេះផង!»
រំពេចនោះ
ហ៊រគូលីសក៏ប្រាកដរូបចេញមក ហើយនិយាយថា៖
«នែ បុរសបររទេះ! ចូលអ្នកងើបឡើង
ហើយទៅរុញកង់រទេះដោយខ្លួនអ្នកទៅ»
មូលន័យ៖
ខ្លួនទីពឹងខ្លួន (ជួយខ្លួនឯងសិន មុននឹងព្រះជួយអ្នក)
Subscribe to:
Posts (Atom)
