រឿងនិទាន ដល់ថ្ងៃខួបកំណើត កុំភ្លេចអ្នកផ្តល់កំណើត
រឿងនិទាន ដល់ថ្ងៃខួបកំណើត កុំភ្លេចអ្នកផ្តល់កំណើត
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ មានបុរសបីនាក់ដែលមានភ្នែកពិការតាំងពីកំណើត។ បុរសទាំងបីនាក់នោះតាំងពីតូចមកពុំដែលស្គាល់សត្វដំរីឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេចង់ស្គាល់ដំរីខ្លាំងណាស់។
ថ្ងៃមួយនោះគ្រាន់តែលឺដំណឹងថាមានគេដឹកដំរីចូលមកក្នុង ភូមិដែលគាត់រស់នៅនោះ បុរសពិការភ្នែកទាំងបីនាក់ត្រេកអរខ្លាំងណាស់ហើយក៏ប្រញ៉ាប់ ប្រញ៉ាល់ធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីដែលគេចងដំរីនោះ។ លុះទៅដល់ហើយ ដោយហេតុតែពួកគេពិការភ្នែក ពួកគេមិនអាចមើលឃើញថាតើដំរីមានរូបរាងយ៉ាងណាបានឡើយ ដូច្នេះពួកគេក៏ប្រើដៃរបស់គេដើម្បីស្ទាបរូបរាងរបស់ដំរីនោះ។បុរស ទីមួយស្ទាបប៉ះចំខ្លួនដំរី ហើយក៏ពោលថា «អូហ៍! ដំរីមានរាងដូច ចង្អេរទេតើ!»។ បុរសទីពីរស្ទាបប៉ះចំជើងដំរី ហើយក៏ពោលថា «ទេ! ដំរីមានគឺដូចសរសរផ្ទះទេតើ»។ ឯចំណែកបុរសទីបីវិញ ស្ទាបប៉ះចំកន្ទុយដំរីហើយក៏ពោលថា «អ្នកទាំងពីរយល់ច្រឡំហើយ តាមពិតដំរីគឺមានរាងដូចខ្សែរពួរទេ»។ ប៉ុន្តែធាតុពិតពួកគេទាំងបីគឺសុទ្ធតែយល់ច្រឡំដូចៗគ្នា ព្រោះការពិតដំរីគឺមានរាងដូចដំរី។
សព្វថ្ងៃនេះឲ្យតែដល់ពិធីខួបកំណើតរបស់ខ្លួនម្តងៗ មនុស្សមួយចំនួនជាពិសេសអ្នកទីក្រុងឬទីប្រជុំជន តែងតែរៀបចំធ្វើពិធីជប់លៀងស៊ីផឹក រាំលេងយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេងជាមួយមិត្តភក្តិ ប៉ុន្តែពួកគេបែរជាភ្លេចបុគ្គលដ៏សំខាន់ពីរនាក់គឺលោកឪពុកនិង អ្នកម្តាយដែលជាតួអង្គដ៏សំខាន់ថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គេទៅវិញ មានពេលខ្លះពួកគេមិនត្រឹមតែមិនបានធ្វើឲ្យលោកឪពុកអ្នកម្តាយ សប្បាយចិត្តនៅថ្ងៃនោះទេ ផ្ទុយមកវិញថែមទាំងបង្ករការរំខានដល់ផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគាត់ ថែមទៀតតាមរយៈការស្រែកច្រៀងឡូឡាឬដើរលេងយប់អាធ្រាត្រហើយត្រលប់ មកផ្ទះវិញយប់ជ្រៅហួសធ្វើឲ្យពួកគាត់ព្រួយបារម្ភ។ អ្នកទាំងនោះមិនខុសអ្វីទៅនឹងបុរសពិការភ្នែកទាំងបីនាក់នោះឡើយ ដោយគេឲ្យនិយមន័យខុសទៅលើថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ពួកគេ ដូចលោកតាក្រុមង៉ុយបានពោលថា «ត្បិតមនុស្សឥឡូវយកខុសធ្វើត្រូវយកឆ្កួតធ្វើជា………» ។ បើដល់ថ្ងៃខួបកំណើតរបស់អ្នកហើយអ្នកបែរជាភ្លេចអ្នកផ្តល់កំណើត របស់អ្នកបែបនេះទៅវិញនោះតាមបុរាណាចារ្យគេអាចហៅមនុស្សបែបនេះ ថាជា «មនុស្សឥតកំណើត»។
ចូរអ្នកសាកស្រម៉ៃមើលថានៅថ្ងៃដំបូងដែលអ្នកមានឱកាសបានស្គាល់ ពន្លឺព្រះអាទិត្យនោះ អ្នកម្តាយរបស់អ្នកស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិតទៅហើយនៅពេលដែលគាត់ កំពុងផ្តល់កំណើតឲ្យអ្នកនោះ ចំណែកឯលោកឪពុករបស់អ្នកវិញមិនអាចនៅស្ងៀមនៅមួយកន្លែងបានទេ ព្រោះខ្លាចភរិយារបស់គាត់និងកូនរបស់គាត់មានរឿងរ៉ាវអ្វីកើតឡើង ដូច្នេះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកយកថ្ងៃដ៏សំខាន់នេះមកធ្វើអំពើល្អមួយ ចំនួនដើម្បីជាការតបស្នងគុណដល់ពួកគាត់វិញដូចជា ជូនគាត់ទៅពិសារអាហារនៅទីណាដែលឆ្ងាញ់ៗ ដើរលេងទីណាដែលសប្បាយៗ ឬក៏ជូនប្រាក់កាស់ដល់គាត់ដើម្បីធ្វើបុណ្យទាន ហើយនិយាយពាក្យថ្លែងអំណរគុណពីរបីប្រយោគចេញពីដួងចិត្តរបស់អ្នក ទៅកាន់ពួកគាត់ ជំនួសឲ្យការធ្វើឲ្យគាត់ព្រួយបារម្ភពីសុខទុក្ខរបស់អ្នកហើយ ទូរស័ព្ទខ្វាត់ខ្វែងដើម្បីសួរដំណឹងពីអ្នក។ ពិតណាស់អ្នកមានពេល វេលាច្រើនផ្សេងទៀតដើម្បីជួបជុំមិត្តភក្តិដូចជាម៉ោងធ្វើការ នៅសាលារៀន ឬដំណើរចុះកម្មសិក្សាជាដើម ដូច្នេះអ្នកគួរតែយកពេលវេលាមួយថ្ងៃនេះដើម្បីនៅក្បែរដើម ទ្រូងរបស់ពួកគាត់ទាំងពីរឲ្យបានយូរតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
តើអ្វីទៅជាអាថ៌កំបាំងនៃទង្វើដ៏ឆ្កួតលេលារបស់ស្ដេចស្រីមួយអង្គ នេះ? ស្តេចស្រីអង្គនេះ មានរូបអាក្រក់សែនមហាអាក្រក់ ។ ព្រះនាងមិនចង់ឃើញរូបខ្លួនឯង និងមិនចង់ឃើញថា ខ្លួនឯងរូបអាក្រក់ វាជាការលួងលោមមួយ នៅពេលដែលព្រះនាងដឹងថា ស្រីផ្សេងទៀត គ្មាននរណាដឹងថាខ្លួនឯងមានរូបស្អាត។
អ្នកអាចស្រមើស្រមៃបានថា ក្មេងស្រីរបស់ប្រទេសនេះ នឹង មិនសុខមិនសាប់ក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណា ។ តើស្អាតមានប្រយោជន៍ស្អីទៅ បើអ្នកមិនអាចនឹងពេញចិត្តនឹងរូបខ្លួនឯងបានផងនោះ?
ពួកគេអាចប្រើកូនស្ទឹងបឹងបួអូរត្រពាំងធ្វើជាកញ្ចក់ឆ្លុះ តែព្រះរាជិនីដឹងរឿងនេះរួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយបានរៀបចំលាក់កំបាំងទឹកត្រពាំងបឹងបួនោះអស់ជាស្រេច ដោយប្រើផ្ទាំងថ្មធំៗដើម្បីបិទបាំង។ អណ្តូងត្រូវបានគេជីកយ៉ាងជ្រៅ ដើម្បីកុំឱ្យមាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញមុខខ្លួនឯងបាន។ ប៉ោតពាងត្រូវបានគេហាមឃាត់ ដោយក្រែងខ្លាចក្រែងត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ឆ្លុះមុខ។ អាងទឹកក្រោមដីត្រូវយកមកប្រើជំនួសវិញ។
វាជារឿងដ៏គួរឱ្យសង្វេគមួយសម្រាប់ប្រទេស ជាពិសេសសម្រាប់ស្រីស្អាតទាំងឡាយ ដែល ប្រទេសនេះ សម្បូរ មិនចាញ់ ប្រទេសជិតខាងឡើយ។
ព្រះរាជិនីគ្មានសេចក្ដីមេត្តាបន្តិចឡើយ ព្រះនាងរីករាយ នៅពេល ដឹង ថាប្រជារាស្ត្រក្រោមបង្គាប់របស់ខ្លួននោះ រងទុក្ខដោយសារគ្មានកញ្ចក់ប្រើ ។
ទោះជាយ៉ាងណា នៅជាយក្រុងមួយ មាននារីពេញវ័យម្នាក់ឈ្មោះ ហ្សាស៊ីនតា ដែលមានរូបស្អាតជាងស្រីក្រមុំផ្សេងទៀត នាងមានសំណាងដែលមានសង្សារម្នាក់ឈ្មោះ វ៉ាឡង់តាំង។ ព្រោះថា បើនរណាម្នាក់គិតថាអ្នកស្អាត គេប្រហែលជាមិនបានប្រាប់អ្នកថាស្អាតនោះទេ តែវ៉ាឡង់តាំង វិញ ប្រៀបបានដូចជាកញ្ចក់អ៊ីចឹង។
“និយាយការពិតប្រាប់អូនមក ” នាងហ្សាស៊ីនតា តែងតែសួរទៅវ៉ាឡង់តាំង “តើភ្នែកអូនពណ៌អី?”
“ពណ៌វាល្អដូចពណ៌របស់ ផ្កាកុំភ្លេចស្នេហ៍យើង [forget-me-nots]”
“ចុះស្បែកមុខអូន មិនខ្មៅទេឬ?”
“អូនដឹងទេ មុខរបស់អូនសជាងទឹកកកដែលធ្លាក់ចុះពីលើមេឃទៅទៀត ហើយថ្ពាល់របស់អូន ក្រហម ដូចជាផ្កាកុលាប”
“ចុះបបូរមាត់អូន?”
“ក្រហមស្អាតដូចជាផ្លែឈែរី”
“ចុះធ្មេញអូន?”
“សូម្បីតែគ្រាប់អង្ករក៏សមិនស្មើដែរ”
“ចុះត្រចៀកអូនវិញ អាក្រក់មើលទេ?”
“អាក្រក់ បើអូនគិតថាសំបកគ្រំពណ៌ផ្កាឈូកពីរ នៅសង្ខាងវង់ភក្ត្រដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់អូន មិនស្អាត។”
ហើយនាងចេះតែសួរដេញដោលដដែលៗ គ្មានទីបញ្ចប់ នាងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយ វ៉ាឡង់តាំងក៏មានសំដីប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍ដែរ រាល់ពាក្យពេចន៍ទាំងអស់ សុទ្ធតែចេញពីក្រអៅបេះដូងរបស់គាត់។ នាងហ្សាស៊ីនតា សប្បាយរីករាយនឹងស្ដាប់ពាក្យពោលសរសើររបស់គូស្នេហ៍នាង រីឯគាត់វិញសប្បាយរីករាយនឹងបាននៅក្បែរនាង។ ស្នេហារបស់ពួកគេចេះរីកធំៗឡើងៗ កាន់តែស៊ីជម្រៅទៅៗ និង ផ្អែមល្ហែមរៀងរាល់នាទី ។ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ វ៉ាឡង់តាំង បានសុំនាង ហ្សាស៊ីនតា រៀបការ ធ្វើឱ្យនាងអៀនមុខឡើងក្រហម។ សំណាងអាក្រក់ ដំណឹងនៃសុភមង្គលរបស់ពួកគេ បានដឹងឮដល់រាជិនីចិត្តអាក្រក់ ដែលសេចក្ដីសុខរបស់ព្រះនាង គឺបានធ្វើឱ្យគេកើតទុក្ខ ជាពិសេសគឺធ្វើឱ្យនាង ហ្សាស៊ីនតានេះ កើតទុក្ខតែម្ដង ដោយសារច្រណែននឹងរូបសម្ផស្សរបស់នាង។
នាល្ងាចមួយ មុនពេលរៀបការបន្តិច នាងហ្សាស៊ីនតា បានដើរតែឯងក្នុងចម្ការប៉ោម នាងបានជួបនឹងស្មូមយាចកម្នាក់ ដែលបានដើរមកជិតនាងដើម្បីសុំទាន ប៉ុន្តែស្រាប់តែយាយចាស់នោះលោតថយក្រោយវិញ ហាក់ដូចជាដើរជាន់សត្វគីង្គក់ ដោយស្រែកថា ៖
“ព្រះអើយ ស្អីគេអ៊ីចេះ?”
“អ្វីទៅ លោកយាយ? តើលោកយាយឃើញអ្វីទៅ ? ប្រាប់ខ្ញុំមក ”
“ភាវរស់ដ៏អាក្រក់បំផុត ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក ”
“អ៊ីចឹង លោកយាយមិនមែនមើលមកខ្ញុំទេ ” នាងហ្សាស៊ីនតា និយាយដោយសំឡេងប្រកបដោយអំនួតបែបមិនដឹងអី។
“ព្រះជាម្ចាស់! កូនស្រីអើយ គឺកូននេះហើយ។ ខ្ញុំរស់នៅលើផែនដីនេះយូរមកហើយ តែខ្ញុំមិនដែលជួបនរណារូបអាក្រក់ដូចនាងនេះទេ !”
“ស្អីគេ! ខ្ញុំនឹងរូបអាក្រក់?”
“អាក្រក់មួយរយដងជាងអ្វីដែលខ្ញុំអាចប្រាប់ទៅនាងទៅទៀត”
“ហើយចុះភ្នែករបស់ខ្ញុំ …”
“ពណ៌ប្រផេះអាក្រក់ណាស់ តែមិនអីទេ បើនាងមិនធ្វើភ្នែកស្រទន់ ដ៏គួរឱ្យខ្លាចនេះទេ !”
“ចុះស្បែកមុខរបស់ខ្ញុំ …”
“មើលទៅដូចមុខគេប៉ាតធ្យូងនៅលើថ្ងាស និង ថ្ពាល់”
“ចុះមាត់របស់ខ្ញុំ …”
“ឡើងស្លេក ប្រៀបដូចផ្កាស្រពោនអ៊ីចឹង”
“ចុះធ្មេញរបស់ខ្ញុំ”
“បើថាធ្មេញស្អាតមានទំហំធំ និងពណ៌លឿងខ្មៅ នោះ ខ្ញុំមិនដែលឃើញធ្មេញនរណាស្អាតដូចធ្មេញរបស់នាងទេ”
“ហ៊ឺ ហើយចុះត្រចៀកខ្ញុំវិញ…”
“ត្រចៀកកំប៉ិត ធំ ក្រហម រាងអាក្រក់ ដូចត្រចៀកបិសាច ។ ខ្ញុំនេះខ្ញុំដឹងថាខ្លួនខ្ញុំមិនស្អាតទេ តែខ្ញុំខ្មាស់គេស្លាប់ហើយបើមានរូបអាក្រក់ដូចជានាងនោះ “។ បន្ទាប់ពីពាក្យចំអកចុងក្រោយនេះ យាយចាស់ម្ចាស់នេះ និយាយពាក្យបង្អាប់ដដែលៗ តាមតែព្រះរាជិនីបង្រៀនមក ដើរខ្ចកៗចេញទៅ រួចសើចចំអកឮៗ ទុកឱ្យនាងហ្សាស៊ីនតាស្រក់ទឹកភ្នែកតែម្នាក់ឯង ក្រោមដើមប៉ោម។
* * * * *
គ្មានអ្វីដែលអាចបង្វែរទឹកចិត្តរបស់នាងឱ្យចេញពីសេចក្ដីទុក្ខនេះទេ។
“ខ្ញុំរូបអាក្រក់ណាស់ ខ្ញុំអាក្រក់ណាស់” នាងទន្ទេញដដែលៗ។
គ្មានប្រយោជន៍សោះ ដែល វ៉ាឡង់តាំង និយាយអះអាងប្រាប់នាង ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រមទាំងស្បថស្បែថែមទៀតផង នាងនៅតែមិនជឿ។
“ទុកឱ្យខ្ញុំនៅតែម្នាក់ឯងទៅ បងកុហកដោយសារអាណិតអូនតែប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលនេះអូនយល់អស់ហើយ បងមិនដែលស្រលាញ់អូនទេ បងអាណិតអូនតែប៉ុណ្ណោះ។ យាយសុំទាននោះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីនឹងមកនិយាយបញ្ឈឺអូននោះទេ។ ពិតណាស់ ច្បាស់ណាស់ អូននេះរូបអាក្រក់។អូនមិនដឹងថា បងទ្រាំនឹងរូបអាក្រក់របស់អូនបានដល់ពេលណានោះទេ”
ដើម្បីកុំឱ្យនាងខូចចិត្តបន្តទៀត វ៉ាឡង់តាំង បានហៅមនុស្សមកពីទីជិតឆ្ងាយ មកមើលនាង បុរសទាំងអស់ សុទ្ធតែពោលពាក្យសរសើរថា នាង ហ្សាស៊ីនតា ត្រូវបានធម្មជាតិបង្កើតមកសម្រាប់ជាចំណីភ្នែក; ស្ត្រីទាំងអស់ក៏និយាយសរសើរដូចគ្នា ថ្វីបើពួកនាងៗ ដូចជាច្រណែនតិចៗក្ដី។តែពួកក្មេងពាល បាននិយាយថា នាងជាមនុស្សស្រីដ៏គួរឱ្យស្អប់ទៅវិញ។ នៅពេលនោះ វ៉ាឡង់តាំង បង្ខំនាងឱ្យជ្រើសរើសថ្ងៃរៀបការ
“អូន ជាប្រពន្ធរបស់បង!” នាងស្រែក “គ្មានថ្ងៃទេ ! អូនស្រលាញ់បងណាស់ អូនមិនអាចធ្វើឱ្យបងរកទុក្ខមករៀបការនឹងសត្វចម្លែករូបអាក្រក់ ម្នាក់នេះទេ”
អ្នកអាចដឹងហើយពីអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលងប់ ងល់នឹងស្នេហាដ៏ភក្តី ។ គាត់លុតជង្គង់ចុះ អង្វរកនាង ចម្លើយរបស់នាងនៅតែដដែល គឺ នាងរូបអាក្រក់ណាស់ មិនអាចរៀបការនឹងគាត់បានទេ។
តើគាត់ត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទៅ? មធ្យោបាយតែមួយគត់ ដើម្បីបង្ហាញថា យាយចាស់ម្នាក់នោះនិយាយកុហក ហើយ បង្ហាញការពិតដល់ ហ្សាស៊ីនតា គឺ ឱ្យនាងឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង។ តែនៅរាជាណាចក្រនេះ ទៅរកកញ្ចក់ឯណាបាន ហើយ ដោយសារការភ័យខ្លាចទោសទារុណកម្មពីសំណាក់ព្រះរាជិនី គ្មានជាងណាម្នាក់ហ៊ានចេញមុខផលិតកញ្ចក់នោះទេ។
“ល្អ បងនឹងទៅរាជវាំង” វ៉ាឡង់តាំង និយាយទាំងអស់សង្ឃឹម “បើទោះបីជាព្រះរាជិនីអាក្រក់យ៉ាងណា ព្រះនាងក៏គង់នឹងមិនអាចនឹងមិនអាណិតដល់ទឹកភ្នែក និង សម្ផស្សរបស់ ហ្សាស៊ីនតា បានដែរ។ ព្រះនាងនឹងកម្ចាត់បាននូវសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនេះ ពីរបីម៉ោងយ៉ាងយូរ គឺសេចក្ដីទុក្ខព្រួយដ៏អាក្រក់ ដែលជាមូលហេតុបណ្ដាលឱ្យស្នេហាយើងមានបញ្ហា”
វាមិនមែនជាការលំបាកទាល់តែសោះ សម្រាប់ឱ្យ គាត់លួងលោមស្រីក្រមុំម្នាក់នេះ ទៅចូលគាល់ព្រះរាជិនី។ នាងមិនពេញចិត្តនឹងការបង្ហាញខ្លួនឡើយ ហើយសួរថា តើកញ្ចក់មានប្រយោជន៍អ្វីទៅ វាគ្រាន់តែជាអ្នកធ្វើឱ្យនាងកាន់តែឈឺចាប់ថែមទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។ តែគាត់បានយំ អង្វរនាង បេះដូងរបស់នាងបានទន់ជ្រាយ ក៏យល់ព្រមតាមការអង្វរករបស់បុរសជាសង្សារ។
* * * * *
“ស្អីគេហ្នឹង?” ព្រះរាជិនីរូបអាក្រក់និងចិត្តអាក្រក់សួរ “ពួកគេជានរណា? ហើយមកនេះត្រូវការអី?”
“ក្រាបទូលព្រះរាជិនី នៅមុខព្រះភក្ត្រព្រះរាជិនីនេះ ជាគូស្នេហ៍ដ៏កម្សត់បំផុតនៅលើផែនដីនេះ”
“តើពួកអ្នកឯងគិតត្រឹមត្រូវហើយ ដែលមកទីនេះ ដើម្បីរំខានដល់យើង?”
“សូមព្រះរាជិនីអាណិតដល់ទូលបង្គំផង”
“អើ ហើយចង់ឱ្យយើងជួយអ្វីដល់វិបត្តិស្នេហ៍របស់អ្នកទាំងពីរនោះ?”
“ទូលបង្គំសុំរាជអនុញ្ញាតនូវកញ្ចក់មួយ …”
ព្រះរាជិនីក្រោកឡើង ដោយកំហឹង “អាណាហ៊ាននិយាយពីពាក្យកញ្ចក់នេះដល់អញ?” ព្រះនាងមានព្រះបន្ទូល ដោយសង្កៀតធ្មេញ។
“សូមព្រះរាជិនីទ្រង់កុំខ្ញាល់អី ទូលបង្គំសូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស សូមព្រះរាជិនីស្ដាប់ហេតុផលទូលព្រះបង្គំសិន។ ស្រីក្រមុំម្នាក់នេះ ដែលនៅមុខព្រះភក្ត្រព្រះរាជិនី ស្រស់ ហើយ ស្អាត ជាជនរងគ្រោះនៃការភាន់ច្រលំ។ នាងគិតថា នាងមានរូបអាក្រក់ណាស់”
“អើ ” ព្រះរាជិនីមានព្រះបន្ទូល ប្រកបដោយពុតត្បុត “នាងនិយាយនេះត្រូវហើយ យើងមិនដែលឃើញនរណាមានរូបអាក្រក់ដូចនាងនោះទេ”
ហ្សាស៊ីនតា នៅពេលដែលបានស្ដាប់នូវពាក្យទ្រគោះបោះបោកនេះ នាងគិតថា នាងនឹងស្លាប់ដោយសារការខ្មាស់ គេនេះ ជាមិនខាន។ នាងគ្មានសង្ស័យទៀតឡើយ ថា នាងពិតជាមានរូបអាក្រក់មែន។ ភ្នែកនាងបិទ រួចក៏ដួលសន្លប់នៅក្បែររាជបល្ល័ង្ក ទៅ។
នៅពេលនោះ វ៉ាឡង់តាំង ទប់ចិត្តលែងបាន។ គាត់ស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ៗថា ព្រះរាជិនី ឆ្កួតលេលា និយាយកុហក។ គាត់គ្មានពេលនិយាយបន្តទៀតឡើយ។ អាមាត្យចាប់ក្រៀកគាត់ជាប់ ក្រោមសញ្ញាពីព្រះរាជិនី ពេជ្ឈឃាតបានចេញមក។ នាយម្នាក់នេះ នៅជាប់នឹងព្រះរាជិនីជានិច្ច សម្រាប់បំពេញសេវា គ្រប់នាទីទាំងអស់។
“ចូរបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ឯង” ព្រះរាជិនីមានព្រះបន្ទូល ដោយចង្អុលទៅបុរសដែលបានជេរប្រមាថដល់ព្រះនាង។ ពេជ្ឈឃាតបានលើកកាំបិតកាត់កដ៏ភ្លឺចែងចាំងចេញមក នៅចំពេលដែលនាងហ្សាស៊ីនតាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន និង បើកភ្នែកឡើង។ សំឡេងស្រែកពីរផ្សេងគ្នាបានពុះជ្រែកវេហា។ មួយជាសម្រែកនៃក្ដីរីករាយ ដោយសារភាពចាំងផ្លាតរបស់ផ្លែកាំបិត នាង ហ្សាស៊ីនតាបានឃើញរូបខ្លួនឯង ដែលប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍ ដ៏ស្អាតផូរផង់ និង សំឡេងមួយទៀត ជាសម្រែកប្រកបដោយកំហឹង នៃព្រះរាជិនីចិត្តអាក្រក់ ដែលមិនអាចទ្រាំទ្របាន ដោយដឹងថា នាងហ្សាស៊ីនតាអាចមើលឃើញមុខរបស់នាងនៅក្នុងកញ្ចក់ ដោយឥតព្រាងទុក បាន៕
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ មានបុរសបីនាក់ដែលមានភ្នែកពិការតាំងពីកំណើត។ បុរសទាំងបីនាក់នោះតាំងពីតូចមកពុំដែលស្គាល់សត្វដំរីឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេចង់ស្គាល់ដំរីខ្លាំងណាស់។
ថ្ងៃមួយនោះគ្រាន់តែលឺដំណឹងថាមានគេដឹកដំរីចូលមកក្នុង ភូមិដែលគាត់រស់នៅនោះ បុរសពិការភ្នែកទាំងបីនាក់ត្រេកអរខ្លាំងណាស់ហើយក៏ប្រញ៉ាប់ ប្រញ៉ាល់ធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីដែលគេចងដំរីនោះ។ លុះទៅដល់ហើយ ដោយហេតុតែពួកគេពិការភ្នែក ពួកគេមិនអាចមើលឃើញថាតើដំរីមានរូបរាងយ៉ាងណាបានឡើយ ដូច្នេះពួកគេក៏ប្រើដៃរបស់គេដើម្បីស្ទាបរូបរាងរបស់ដំរីនោះ។បុរស ទីមួយស្ទាបប៉ះចំខ្លួនដំរី ហើយក៏ពោលថា «អូហ៍! ដំរីមានរាងដូច ចង្អេរទេតើ!»។ បុរសទីពីរស្ទាបប៉ះចំជើងដំរី ហើយក៏ពោលថា «ទេ! ដំរីមានគឺដូចសរសរផ្ទះទេតើ»។ ឯចំណែកបុរសទីបីវិញ ស្ទាបប៉ះចំកន្ទុយដំរីហើយក៏ពោលថា «អ្នកទាំងពីរយល់ច្រឡំហើយ តាមពិតដំរីគឺមានរាងដូចខ្សែរពួរទេ»។ ប៉ុន្តែធាតុពិតពួកគេទាំងបីគឺសុទ្ធតែយល់ច្រឡំដូចៗគ្នា ព្រោះការពិតដំរីគឺមានរាងដូចដំរី។
សព្វថ្ងៃនេះឲ្យតែដល់ពិធីខួបកំណើតរបស់ខ្លួនម្តងៗ មនុស្សមួយចំនួនជាពិសេសអ្នកទីក្រុងឬទីប្រជុំជន តែងតែរៀបចំធ្វើពិធីជប់លៀងស៊ីផឹក រាំលេងយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេងជាមួយមិត្តភក្តិ ប៉ុន្តែពួកគេបែរជាភ្លេចបុគ្គលដ៏សំខាន់ពីរនាក់គឺលោកឪពុកនិង អ្នកម្តាយដែលជាតួអង្គដ៏សំខាន់ថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គេទៅវិញ មានពេលខ្លះពួកគេមិនត្រឹមតែមិនបានធ្វើឲ្យលោកឪពុកអ្នកម្តាយ សប្បាយចិត្តនៅថ្ងៃនោះទេ ផ្ទុយមកវិញថែមទាំងបង្ករការរំខានដល់ផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគាត់ ថែមទៀតតាមរយៈការស្រែកច្រៀងឡូឡាឬដើរលេងយប់អាធ្រាត្រហើយត្រលប់ មកផ្ទះវិញយប់ជ្រៅហួសធ្វើឲ្យពួកគាត់ព្រួយបារម្ភ។ អ្នកទាំងនោះមិនខុសអ្វីទៅនឹងបុរសពិការភ្នែកទាំងបីនាក់នោះឡើយ ដោយគេឲ្យនិយមន័យខុសទៅលើថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ពួកគេ ដូចលោកតាក្រុមង៉ុយបានពោលថា «ត្បិតមនុស្សឥឡូវយកខុសធ្វើត្រូវយកឆ្កួតធ្វើជា………» ។ បើដល់ថ្ងៃខួបកំណើតរបស់អ្នកហើយអ្នកបែរជាភ្លេចអ្នកផ្តល់កំណើត របស់អ្នកបែបនេះទៅវិញនោះតាមបុរាណាចារ្យគេអាចហៅមនុស្សបែបនេះ ថាជា «មនុស្សឥតកំណើត»។
ចូរអ្នកសាកស្រម៉ៃមើលថានៅថ្ងៃដំបូងដែលអ្នកមានឱកាសបានស្គាល់ ពន្លឺព្រះអាទិត្យនោះ អ្នកម្តាយរបស់អ្នកស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិតទៅហើយនៅពេលដែលគាត់ កំពុងផ្តល់កំណើតឲ្យអ្នកនោះ ចំណែកឯលោកឪពុករបស់អ្នកវិញមិនអាចនៅស្ងៀមនៅមួយកន្លែងបានទេ ព្រោះខ្លាចភរិយារបស់គាត់និងកូនរបស់គាត់មានរឿងរ៉ាវអ្វីកើតឡើង ដូច្នេះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកយកថ្ងៃដ៏សំខាន់នេះមកធ្វើអំពើល្អមួយ ចំនួនដើម្បីជាការតបស្នងគុណដល់ពួកគាត់វិញដូចជា ជូនគាត់ទៅពិសារអាហារនៅទីណាដែលឆ្ងាញ់ៗ ដើរលេងទីណាដែលសប្បាយៗ ឬក៏ជូនប្រាក់កាស់ដល់គាត់ដើម្បីធ្វើបុណ្យទាន ហើយនិយាយពាក្យថ្លែងអំណរគុណពីរបីប្រយោគចេញពីដួងចិត្តរបស់អ្នក ទៅកាន់ពួកគាត់ ជំនួសឲ្យការធ្វើឲ្យគាត់ព្រួយបារម្ភពីសុខទុក្ខរបស់អ្នកហើយ ទូរស័ព្ទខ្វាត់ខ្វែងដើម្បីសួរដំណឹងពីអ្នក។ ពិតណាស់អ្នកមានពេល វេលាច្រើនផ្សេងទៀតដើម្បីជួបជុំមិត្តភក្តិដូចជាម៉ោងធ្វើការ នៅសាលារៀន ឬដំណើរចុះកម្មសិក្សាជាដើម ដូច្នេះអ្នកគួរតែយកពេលវេលាមួយថ្ងៃនេះដើម្បីនៅក្បែរដើម ទ្រូងរបស់ពួកគាត់ទាំងពីរឲ្យបានយូរតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
រឿងខ្លី ៖ កញ្ចក់
កាលពីព្រេងនាយ
មានរាជាណាចក្រមួយ ដែលរាស្ត្រនៅស្រុកនោះមិនដែលស្គាល់កញ្ចក់។ កញ្ចក់ទាំងអស់ត្រូវបានគេបំផ្លាញចោល
បំបែកជាបំណែកតូចៗ តាមរាជបញ្ជារបស់រាជិនីនៃនគរនោះ។ បើកញ្ចក់ ឬសូម្បីតែបំណែកនៃកញ្ចក់ត្រូវបានគេរកឃើញនៅផ្ទះណា រាជិនីនោះនឹងចេញរាជបញ្ជាឱ្យអាមាត្យប្រហារជីវិតជននោះឬគ្រួសារនោះ ជាមួយនឹងទារុណកម្មយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅបំផុត។
តើអ្វីទៅជាអាថ៌កំបាំងនៃទង្វើដ៏ឆ្កួតលេលារបស់ស្ដេចស្រីមួយអង្គ នេះ? ស្តេចស្រីអង្គនេះ មានរូបអាក្រក់សែនមហាអាក្រក់ ។ ព្រះនាងមិនចង់ឃើញរូបខ្លួនឯង និងមិនចង់ឃើញថា ខ្លួនឯងរូបអាក្រក់ វាជាការលួងលោមមួយ នៅពេលដែលព្រះនាងដឹងថា ស្រីផ្សេងទៀត គ្មាននរណាដឹងថាខ្លួនឯងមានរូបស្អាត។
តើអ្វីទៅជាអាថ៌កំបាំងនៃទង្វើដ៏ឆ្កួតលេលារបស់ស្ដេចស្រីមួយអង្គ នេះ? ស្តេចស្រីអង្គនេះ មានរូបអាក្រក់សែនមហាអាក្រក់ ។ ព្រះនាងមិនចង់ឃើញរូបខ្លួនឯង និងមិនចង់ឃើញថា ខ្លួនឯងរូបអាក្រក់ វាជាការលួងលោមមួយ នៅពេលដែលព្រះនាងដឹងថា ស្រីផ្សេងទៀត គ្មាននរណាដឹងថាខ្លួនឯងមានរូបស្អាត។
អ្នកអាចស្រមើស្រមៃបានថា
ក្មេងស្រីរបស់ប្រទេសនេះ នឹង មិនសុខមិនសាប់ក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណា ។ តើស្អាតមានប្រយោជន៍ស្អីទៅ បើអ្នកមិនអាចនឹងពេញចិត្តនឹងរូបខ្លួនឯងបានផងនោះ?
ពួកគេអាចប្រើកូនស្ទឹងបឹងបួអូរត្រពាំងធ្វើជាកញ្ចក់ឆ្លុះ តែព្រះរាជិនីដឹងរឿងនេះរួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយបានរៀបចំលាក់កំបាំងទឹកត្រពាំងបឹងបួនោះអស់ជាស្រេច ដោយប្រើផ្ទាំងថ្មធំៗដើម្បីបិទបាំង។ អណ្តូងត្រូវបានគេជីកយ៉ាងជ្រៅ ដើម្បីកុំឱ្យមាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញមុខខ្លួនឯងបាន។ ប៉ោតពាងត្រូវបានគេហាមឃាត់ ដោយក្រែងខ្លាចក្រែងត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ឆ្លុះមុខ។ អាងទឹកក្រោមដីត្រូវយកមកប្រើជំនួសវិញ។
កាលពីព្រេងនាយ មានរាជាណាចក្រមួយ ដែលរាស្ត្រនៅស្រុកនោះមិនដែលស្គាល់កញ្ចក់។
កញ្ចក់ទាំងអស់ត្រូវបានគេបំផ្លាញចោល
បំបែកជាបំណែកតូចៗ តាមរាជបញ្ជារបស់រាជិនីនៃនគរនោះ។ បើកញ្ចក់ ឬសូម្បីតែបំណែកនៃកញ្ចក់ត្រូវបានគេរកឃើញនៅផ្ទះណា
រាជិនីនោះនឹងចេញរាជបញ្ជាឱ្យអាមាត្យប្រហារជីវិតជននោះឬគ្រួសារនោះ
ជាមួយនឹងទារុណកម្មយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅបំផុត។តើអ្វីទៅជាអាថ៌កំបាំងនៃទង្វើដ៏ឆ្កួតលេលារបស់ស្ដេចស្រីមួយអង្គ នេះ? ស្តេចស្រីអង្គនេះ មានរូបអាក្រក់សែនមហាអាក្រក់ ។ ព្រះនាងមិនចង់ឃើញរូបខ្លួនឯង និងមិនចង់ឃើញថា ខ្លួនឯងរូបអាក្រក់ វាជាការលួងលោមមួយ នៅពេលដែលព្រះនាងដឹងថា ស្រីផ្សេងទៀត គ្មាននរណាដឹងថាខ្លួនឯងមានរូបស្អាត។
អ្នកអាចស្រមើស្រមៃបានថា ក្មេងស្រីរបស់ប្រទេសនេះ នឹង មិនសុខមិនសាប់ក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណា ។ តើស្អាតមានប្រយោជន៍ស្អីទៅ បើអ្នកមិនអាចនឹងពេញចិត្តនឹងរូបខ្លួនឯងបានផងនោះ?
ពួកគេអាចប្រើកូនស្ទឹងបឹងបួអូរត្រពាំងធ្វើជាកញ្ចក់ឆ្លុះ តែព្រះរាជិនីដឹងរឿងនេះរួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយបានរៀបចំលាក់កំបាំងទឹកត្រពាំងបឹងបួនោះអស់ជាស្រេច ដោយប្រើផ្ទាំងថ្មធំៗដើម្បីបិទបាំង។ អណ្តូងត្រូវបានគេជីកយ៉ាងជ្រៅ ដើម្បីកុំឱ្យមាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញមុខខ្លួនឯងបាន។ ប៉ោតពាងត្រូវបានគេហាមឃាត់ ដោយក្រែងខ្លាចក្រែងត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ឆ្លុះមុខ។ អាងទឹកក្រោមដីត្រូវយកមកប្រើជំនួសវិញ។
វាជារឿងដ៏គួរឱ្យសង្វេគមួយសម្រាប់ប្រទេស ជាពិសេសសម្រាប់ស្រីស្អាតទាំងឡាយ ដែល ប្រទេសនេះ សម្បូរ មិនចាញ់ ប្រទេសជិតខាងឡើយ។
ព្រះរាជិនីគ្មានសេចក្ដីមេត្តាបន្តិចឡើយ ព្រះនាងរីករាយ នៅពេល ដឹង ថាប្រជារាស្ត្រក្រោមបង្គាប់របស់ខ្លួននោះ រងទុក្ខដោយសារគ្មានកញ្ចក់ប្រើ ។
ទោះជាយ៉ាងណា នៅជាយក្រុងមួយ មាននារីពេញវ័យម្នាក់ឈ្មោះ ហ្សាស៊ីនតា ដែលមានរូបស្អាតជាងស្រីក្រមុំផ្សេងទៀត នាងមានសំណាងដែលមានសង្សារម្នាក់ឈ្មោះ វ៉ាឡង់តាំង។ ព្រោះថា បើនរណាម្នាក់គិតថាអ្នកស្អាត គេប្រហែលជាមិនបានប្រាប់អ្នកថាស្អាតនោះទេ តែវ៉ាឡង់តាំង វិញ ប្រៀបបានដូចជាកញ្ចក់អ៊ីចឹង។
“និយាយការពិតប្រាប់អូនមក ” នាងហ្សាស៊ីនតា តែងតែសួរទៅវ៉ាឡង់តាំង “តើភ្នែកអូនពណ៌អី?”
“ពណ៌វាល្អដូចពណ៌របស់ ផ្កាកុំភ្លេចស្នេហ៍យើង [forget-me-nots]”
“ចុះស្បែកមុខអូន មិនខ្មៅទេឬ?”
“អូនដឹងទេ មុខរបស់អូនសជាងទឹកកកដែលធ្លាក់ចុះពីលើមេឃទៅទៀត ហើយថ្ពាល់របស់អូន ក្រហម ដូចជាផ្កាកុលាប”
“ចុះបបូរមាត់អូន?”
“ក្រហមស្អាតដូចជាផ្លែឈែរី”
“ចុះធ្មេញអូន?”
“សូម្បីតែគ្រាប់អង្ករក៏សមិនស្មើដែរ”
“ចុះត្រចៀកអូនវិញ អាក្រក់មើលទេ?”
“អាក្រក់ បើអូនគិតថាសំបកគ្រំពណ៌ផ្កាឈូកពីរ នៅសង្ខាងវង់ភក្ត្រដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់អូន មិនស្អាត។”
ហើយនាងចេះតែសួរដេញដោលដដែលៗ គ្មានទីបញ្ចប់ នាងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយ វ៉ាឡង់តាំងក៏មានសំដីប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍ដែរ រាល់ពាក្យពេចន៍ទាំងអស់ សុទ្ធតែចេញពីក្រអៅបេះដូងរបស់គាត់។ នាងហ្សាស៊ីនតា សប្បាយរីករាយនឹងស្ដាប់ពាក្យពោលសរសើររបស់គូស្នេហ៍នាង រីឯគាត់វិញសប្បាយរីករាយនឹងបាននៅក្បែរនាង។ ស្នេហារបស់ពួកគេចេះរីកធំៗឡើងៗ កាន់តែស៊ីជម្រៅទៅៗ និង ផ្អែមល្ហែមរៀងរាល់នាទី ។ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ វ៉ាឡង់តាំង បានសុំនាង ហ្សាស៊ីនតា រៀបការ ធ្វើឱ្យនាងអៀនមុខឡើងក្រហម។ សំណាងអាក្រក់ ដំណឹងនៃសុភមង្គលរបស់ពួកគេ បានដឹងឮដល់រាជិនីចិត្តអាក្រក់ ដែលសេចក្ដីសុខរបស់ព្រះនាង គឺបានធ្វើឱ្យគេកើតទុក្ខ ជាពិសេសគឺធ្វើឱ្យនាង ហ្សាស៊ីនតានេះ កើតទុក្ខតែម្ដង ដោយសារច្រណែននឹងរូបសម្ផស្សរបស់នាង។
នាល្ងាចមួយ មុនពេលរៀបការបន្តិច នាងហ្សាស៊ីនតា បានដើរតែឯងក្នុងចម្ការប៉ោម នាងបានជួបនឹងស្មូមយាចកម្នាក់ ដែលបានដើរមកជិតនាងដើម្បីសុំទាន ប៉ុន្តែស្រាប់តែយាយចាស់នោះលោតថយក្រោយវិញ ហាក់ដូចជាដើរជាន់សត្វគីង្គក់ ដោយស្រែកថា ៖
“ព្រះអើយ ស្អីគេអ៊ីចេះ?”
“អ្វីទៅ លោកយាយ? តើលោកយាយឃើញអ្វីទៅ ? ប្រាប់ខ្ញុំមក ”
“ភាវរស់ដ៏អាក្រក់បំផុត ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក ”
“អ៊ីចឹង លោកយាយមិនមែនមើលមកខ្ញុំទេ ” នាងហ្សាស៊ីនតា និយាយដោយសំឡេងប្រកបដោយអំនួតបែបមិនដឹងអី។
“ព្រះជាម្ចាស់! កូនស្រីអើយ គឺកូននេះហើយ។ ខ្ញុំរស់នៅលើផែនដីនេះយូរមកហើយ តែខ្ញុំមិនដែលជួបនរណារូបអាក្រក់ដូចនាងនេះទេ !”
“ស្អីគេ! ខ្ញុំនឹងរូបអាក្រក់?”
“អាក្រក់មួយរយដងជាងអ្វីដែលខ្ញុំអាចប្រាប់ទៅនាងទៅទៀត”
“ហើយចុះភ្នែករបស់ខ្ញុំ …”
“ពណ៌ប្រផេះអាក្រក់ណាស់ តែមិនអីទេ បើនាងមិនធ្វើភ្នែកស្រទន់ ដ៏គួរឱ្យខ្លាចនេះទេ !”
“ចុះស្បែកមុខរបស់ខ្ញុំ …”
“មើលទៅដូចមុខគេប៉ាតធ្យូងនៅលើថ្ងាស និង ថ្ពាល់”
“ចុះមាត់របស់ខ្ញុំ …”
“ឡើងស្លេក ប្រៀបដូចផ្កាស្រពោនអ៊ីចឹង”
“ចុះធ្មេញរបស់ខ្ញុំ”
“បើថាធ្មេញស្អាតមានទំហំធំ និងពណ៌លឿងខ្មៅ នោះ ខ្ញុំមិនដែលឃើញធ្មេញនរណាស្អាតដូចធ្មេញរបស់នាងទេ”
“ហ៊ឺ ហើយចុះត្រចៀកខ្ញុំវិញ…”
“ត្រចៀកកំប៉ិត ធំ ក្រហម រាងអាក្រក់ ដូចត្រចៀកបិសាច ។ ខ្ញុំនេះខ្ញុំដឹងថាខ្លួនខ្ញុំមិនស្អាតទេ តែខ្ញុំខ្មាស់គេស្លាប់ហើយបើមានរូបអាក្រក់ដូចជានាងនោះ “។ បន្ទាប់ពីពាក្យចំអកចុងក្រោយនេះ យាយចាស់ម្ចាស់នេះ និយាយពាក្យបង្អាប់ដដែលៗ តាមតែព្រះរាជិនីបង្រៀនមក ដើរខ្ចកៗចេញទៅ រួចសើចចំអកឮៗ ទុកឱ្យនាងហ្សាស៊ីនតាស្រក់ទឹកភ្នែកតែម្នាក់ឯង ក្រោមដើមប៉ោម។
* * * * *
គ្មានអ្វីដែលអាចបង្វែរទឹកចិត្តរបស់នាងឱ្យចេញពីសេចក្ដីទុក្ខនេះទេ។
“ខ្ញុំរូបអាក្រក់ណាស់ ខ្ញុំអាក្រក់ណាស់” នាងទន្ទេញដដែលៗ។
គ្មានប្រយោជន៍សោះ ដែល វ៉ាឡង់តាំង និយាយអះអាងប្រាប់នាង ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រមទាំងស្បថស្បែថែមទៀតផង នាងនៅតែមិនជឿ។
“ទុកឱ្យខ្ញុំនៅតែម្នាក់ឯងទៅ បងកុហកដោយសារអាណិតអូនតែប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលនេះអូនយល់អស់ហើយ បងមិនដែលស្រលាញ់អូនទេ បងអាណិតអូនតែប៉ុណ្ណោះ។ យាយសុំទាននោះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីនឹងមកនិយាយបញ្ឈឺអូននោះទេ។ ពិតណាស់ ច្បាស់ណាស់ អូននេះរូបអាក្រក់។អូនមិនដឹងថា បងទ្រាំនឹងរូបអាក្រក់របស់អូនបានដល់ពេលណានោះទេ”
ដើម្បីកុំឱ្យនាងខូចចិត្តបន្តទៀត វ៉ាឡង់តាំង បានហៅមនុស្សមកពីទីជិតឆ្ងាយ មកមើលនាង បុរសទាំងអស់ សុទ្ធតែពោលពាក្យសរសើរថា នាង ហ្សាស៊ីនតា ត្រូវបានធម្មជាតិបង្កើតមកសម្រាប់ជាចំណីភ្នែក; ស្ត្រីទាំងអស់ក៏និយាយសរសើរដូចគ្នា ថ្វីបើពួកនាងៗ ដូចជាច្រណែនតិចៗក្ដី។តែពួកក្មេងពាល បាននិយាយថា នាងជាមនុស្សស្រីដ៏គួរឱ្យស្អប់ទៅវិញ។ នៅពេលនោះ វ៉ាឡង់តាំង បង្ខំនាងឱ្យជ្រើសរើសថ្ងៃរៀបការ
“អូន ជាប្រពន្ធរបស់បង!” នាងស្រែក “គ្មានថ្ងៃទេ ! អូនស្រលាញ់បងណាស់ អូនមិនអាចធ្វើឱ្យបងរកទុក្ខមករៀបការនឹងសត្វចម្លែករូបអាក្រក់ ម្នាក់នេះទេ”
អ្នកអាចដឹងហើយពីអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលងប់ ងល់នឹងស្នេហាដ៏ភក្តី ។ គាត់លុតជង្គង់ចុះ អង្វរកនាង ចម្លើយរបស់នាងនៅតែដដែល គឺ នាងរូបអាក្រក់ណាស់ មិនអាចរៀបការនឹងគាត់បានទេ។
តើគាត់ត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទៅ? មធ្យោបាយតែមួយគត់ ដើម្បីបង្ហាញថា យាយចាស់ម្នាក់នោះនិយាយកុហក ហើយ បង្ហាញការពិតដល់ ហ្សាស៊ីនតា គឺ ឱ្យនាងឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង។ តែនៅរាជាណាចក្រនេះ ទៅរកកញ្ចក់ឯណាបាន ហើយ ដោយសារការភ័យខ្លាចទោសទារុណកម្មពីសំណាក់ព្រះរាជិនី គ្មានជាងណាម្នាក់ហ៊ានចេញមុខផលិតកញ្ចក់នោះទេ។
“ល្អ បងនឹងទៅរាជវាំង” វ៉ាឡង់តាំង និយាយទាំងអស់សង្ឃឹម “បើទោះបីជាព្រះរាជិនីអាក្រក់យ៉ាងណា ព្រះនាងក៏គង់នឹងមិនអាចនឹងមិនអាណិតដល់ទឹកភ្នែក និង សម្ផស្សរបស់ ហ្សាស៊ីនតា បានដែរ។ ព្រះនាងនឹងកម្ចាត់បាននូវសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនេះ ពីរបីម៉ោងយ៉ាងយូរ គឺសេចក្ដីទុក្ខព្រួយដ៏អាក្រក់ ដែលជាមូលហេតុបណ្ដាលឱ្យស្នេហាយើងមានបញ្ហា”
វាមិនមែនជាការលំបាកទាល់តែសោះ សម្រាប់ឱ្យ គាត់លួងលោមស្រីក្រមុំម្នាក់នេះ ទៅចូលគាល់ព្រះរាជិនី។ នាងមិនពេញចិត្តនឹងការបង្ហាញខ្លួនឡើយ ហើយសួរថា តើកញ្ចក់មានប្រយោជន៍អ្វីទៅ វាគ្រាន់តែជាអ្នកធ្វើឱ្យនាងកាន់តែឈឺចាប់ថែមទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។ តែគាត់បានយំ អង្វរនាង បេះដូងរបស់នាងបានទន់ជ្រាយ ក៏យល់ព្រមតាមការអង្វរករបស់បុរសជាសង្សារ។
* * * * *
“ស្អីគេហ្នឹង?” ព្រះរាជិនីរូបអាក្រក់និងចិត្តអាក្រក់សួរ “ពួកគេជានរណា? ហើយមកនេះត្រូវការអី?”
“ក្រាបទូលព្រះរាជិនី នៅមុខព្រះភក្ត្រព្រះរាជិនីនេះ ជាគូស្នេហ៍ដ៏កម្សត់បំផុតនៅលើផែនដីនេះ”
“តើពួកអ្នកឯងគិតត្រឹមត្រូវហើយ ដែលមកទីនេះ ដើម្បីរំខានដល់យើង?”
“សូមព្រះរាជិនីអាណិតដល់ទូលបង្គំផង”
“អើ ហើយចង់ឱ្យយើងជួយអ្វីដល់វិបត្តិស្នេហ៍របស់អ្នកទាំងពីរនោះ?”
“ទូលបង្គំសុំរាជអនុញ្ញាតនូវកញ្ចក់មួយ …”
ព្រះរាជិនីក្រោកឡើង ដោយកំហឹង “អាណាហ៊ាននិយាយពីពាក្យកញ្ចក់នេះដល់អញ?” ព្រះនាងមានព្រះបន្ទូល ដោយសង្កៀតធ្មេញ។
“សូមព្រះរាជិនីទ្រង់កុំខ្ញាល់អី ទូលបង្គំសូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស សូមព្រះរាជិនីស្ដាប់ហេតុផលទូលព្រះបង្គំសិន។ ស្រីក្រមុំម្នាក់នេះ ដែលនៅមុខព្រះភក្ត្រព្រះរាជិនី ស្រស់ ហើយ ស្អាត ជាជនរងគ្រោះនៃការភាន់ច្រលំ។ នាងគិតថា នាងមានរូបអាក្រក់ណាស់”
“អើ ” ព្រះរាជិនីមានព្រះបន្ទូល ប្រកបដោយពុតត្បុត “នាងនិយាយនេះត្រូវហើយ យើងមិនដែលឃើញនរណាមានរូបអាក្រក់ដូចនាងនោះទេ”
ហ្សាស៊ីនតា នៅពេលដែលបានស្ដាប់នូវពាក្យទ្រគោះបោះបោកនេះ នាងគិតថា នាងនឹងស្លាប់ដោយសារការខ្មាស់ គេនេះ ជាមិនខាន។ នាងគ្មានសង្ស័យទៀតឡើយ ថា នាងពិតជាមានរូបអាក្រក់មែន។ ភ្នែកនាងបិទ រួចក៏ដួលសន្លប់នៅក្បែររាជបល្ល័ង្ក ទៅ។
នៅពេលនោះ វ៉ាឡង់តាំង ទប់ចិត្តលែងបាន។ គាត់ស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ៗថា ព្រះរាជិនី ឆ្កួតលេលា និយាយកុហក។ គាត់គ្មានពេលនិយាយបន្តទៀតឡើយ។ អាមាត្យចាប់ក្រៀកគាត់ជាប់ ក្រោមសញ្ញាពីព្រះរាជិនី ពេជ្ឈឃាតបានចេញមក។ នាយម្នាក់នេះ នៅជាប់នឹងព្រះរាជិនីជានិច្ច សម្រាប់បំពេញសេវា គ្រប់នាទីទាំងអស់។
“ចូរបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ឯង” ព្រះរាជិនីមានព្រះបន្ទូល ដោយចង្អុលទៅបុរសដែលបានជេរប្រមាថដល់ព្រះនាង។ ពេជ្ឈឃាតបានលើកកាំបិតកាត់កដ៏ភ្លឺចែងចាំងចេញមក នៅចំពេលដែលនាងហ្សាស៊ីនតាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន និង បើកភ្នែកឡើង។ សំឡេងស្រែកពីរផ្សេងគ្នាបានពុះជ្រែកវេហា។ មួយជាសម្រែកនៃក្ដីរីករាយ ដោយសារភាពចាំងផ្លាតរបស់ផ្លែកាំបិត នាង ហ្សាស៊ីនតាបានឃើញរូបខ្លួនឯង ដែលប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍ ដ៏ស្អាតផូរផង់ និង សំឡេងមួយទៀត ជាសម្រែកប្រកបដោយកំហឹង នៃព្រះរាជិនីចិត្តអាក្រក់ ដែលមិនអាចទ្រាំទ្របាន ដោយដឹងថា នាងហ្សាស៊ីនតាអាចមើលឃើញមុខរបស់នាងនៅក្នុងកញ្ចក់ ដោយឥតព្រាងទុក បាន៕
-ចប់-
ខ្លាំងហួសបើគិត
កាលពី ខែមុន
ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅកំពង់ចាម ដើម្បីដើរលេងផង និង បើ់កប្រាក់ខែផង។
នៅពេលឆ្លងសាឡាងព្រែកក្តាម ខ្ញុំឃើញស្រីពីរនាក់ រូបល្អប្រិមប្រិយ
បីដូចរូបចម្លាក់ទេពអប្សរនៅប្រាសាទអង្គរ កំពុងតែអង្គុយជជែកគ្នាលេងសប្បាយ
សើចញញឹមញញែមនៅក្នុងឡានទំនើបមួយ ដែលឈប់សំចតនៅក្បាលសាឡាង។ ខ្ញុំក៏បានដើរសសៀរទៅជិតឡាននោះ
ទៅតាមនិស្ស័យរបស់មនុស្សមួយបែប ដែលមានភ្នែកអាវ៉ាសែកែមិនឡើង។
គេថាស្រីជាបុប្ផាប្រកបដោយពិសពុល ក៏ប៉ុន្តែស្រីជាទឹកកកម្យ៉ាងសម្រាប់ធ្វើឲ្យជីវិតមនុស្សប្រុស
ត្រជាក់ស្រួយស្រឹប មានកម្លាំងកំហែងហ៊ានពុះពារ ឬ ក៏ធ្វើឲ្យជីវិតប្រុសស្រុតកម្លាំងទាល់តែបាក់លោង…ពុករលួយ… ស្មោគគ្រោកល្អក់ខ្វល់នៅក្នុងរណ្តៅជីវិត
បីដូចភក់ជ្រាំនៅក្នុងទ្រុងជ្រូក។ ចំពោះខ្ញុំ ស្រីគឺជាទឹកឃ្មុំផ្អែមត្រជាក់
មានគន្ធពិដោរឈ្ងុយឈ្ងប់តែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ គ្មានពិសពុល គ្មានខ្មោចសេះអីទេ…
ដោយហេតុហ្នឹងហើយ ទើបខ្ញុំចូលចិត្ត…ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តសប្បាយ…។ លុះឃើញរូបខ្ញុំសសៀរចូលជិតឡាន ទំនងដូចជាទៅញ៉ែ នាងម្នាក់ក៏ញាក់ចិញ្ចើមព្រើតៗដាក់គូកនគេ
រួចក៏វាចាថា៖
យើងមិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច
បានជាចេះតែមានរុយមករោម….
នាង ម្នាក់ទៀតញញឹមញញែម
ចោលកន្ទុយភ្នែកសម្លក់សម្លឹងមើលមកខ្ញុំ ប្រកបដោយកែវភ្នែកថ្លាឆ្វង់ដូចទឹកស្រះស្ថានសួគ៌ា
ទំនងជាមានមនោសញ្ចេតនាអ្វីមួយមកលើរូបខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រុតចិត្ត
រីកថ្លើមប្រមាត់ដូចគ្រាប់ជីរត្រូវទឹក ហើយមានសេចក្តីសង្ឃឹមរវើរវាយមួយសន្ទុះ។
រំពេចនោះ
នាងស្រស់ស្រីប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍នោះ ក៏មានវាចាថា៖
-ខ្លួនថារុយអញ្ចឹង
ដូចជាមិនសមសោះ។ បើថាសត្វកន្លង់ ប្រហែលជាសមជាង
ព្រោះកន្លង់ចូលចិត្តផ្កា…
- បើតាមគ្នា
លោកបងហ្នឹង ប្រដូចទៅកន្លង់ដូចគេឯងមិនបានទេ។
បើថារុយប្រហែលជាសមជាង!
-ម៉េចបានជាខ្លួនថាគាត់ហ្នឹងជារុយទៅវិញ?
បើគាត់ហ្នឹងជារុយ…មានតែយើងជាអាច់[1]!
ព្រោះរុយរោមអាច់ កន្លង់រោមផ្កា!។
ពោលដល់ ត្រឹមហ្នឹង
នាងទាំងពីរក៏នាំគ្នាសើចកាច់កកាច់ស្រង្គ រួចនាងទីមួយលូកដៃក្តិចភ្លៅនាងស្រីស្រស់ជាពួកម៉ាកគេ
ហើយមានវាចារខ្លាំងៗថា៖
- ខ្លួននិយាយអញ្ចឹងត្រូវម៉ាច់!។
បើថាគេជារុយ មានតែយើងជាអាច់! ព្រោះគេរោមយើង។ គំនិតគ្នា មិនចង់និយាយថាឲ្យគេអញ្ចឹងទេ…ចង់ថាកន្លង់ដែរ…ក៏ប៉ុន្តែឲ្យថា កន្លង់ម៉េចនឹងកើត
បើមានប្រលាក់អាច់អញ្ចឹង!។ ធម្មតាសត្វកន្លង់ពុំដែលទៅរោមអាច់
ឬចូលទៅជិតអាច់ទេ។ បើកន្លង់និងអាច់មិនត្រូវគ្នា ម៉េចបានជាកន្លង់ហ្នឹងមានប្រលាក់អាច់អញ្ចឹង?។ គ្នាដូចជាឆ្ងល់ណាស់!។ មានតែរុយទេដែលប្រលាក់អាច់!។ បើគេថាគាត់ហ្នឹងជាសត្វរុយ
វានាំឲ្យស្រោចគល់ឯង…ស្តោះទឹកមាត់ដាក់លើទ្រូងឯង…
ព្រោះរុយហ្នឹងក៏មកតាមរោមយើងដែរ…
និយាយដល់ ត្រឹមហ្នឹង
សាឡាងក៏មកដល់ត្រើយម្ខាងល្មម ហើយឡាននាងកញ្ញាទេពអប្សរក៏លូនឡើងទៅលើគោកបាត់ភ្លាម
ទុកឲ្យខ្ញុំឈរទ្រឹងភាន់ភាំងក្នុងចិត្ត ភាន់ភាំងដោយមិនដឹងថាសម្តីនាងកញ្ញាទាំងពីរចង់និយាយសំដៅទៅលើ
អ្វី។ ខ្ញុំដើរទ្រើកៗ ដោយរវើរវាយ សំដៅទៅលើគោក សតិស្មារតីគ្មានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើអ្វីទាំងអស់
ក្បាលពោរពេញទៅដោយគំនិតមួយម៉ឺនជំពូក…ស្រាប់តែមានដៃមួយមកកេះ ខ្នងខ្ញុំ ហើយសំឡេងមួយក៏បន្លឺឡើងថា
“លោកប្អូន!ស្មាអាវលោកប្អូនឯងប្រឡាក់សុទ្ធតែអាច់…!”។ សម្តីនេះបានកន្ត្រាក់ស្មារតីខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ខ្លាំងនោះហៅមហាខ្លាំងក្រៃលែង…ខ្លាំងទាល់តែខ្ញុំហួសបើគិត..ព្រោះ អ្វី…ព្រោះស្រីទេពអប្សរទាំងពីរនាក់នោះដាក់ផ្លែផ្កាឲ្យខ្ញុំ…
ព្រោះគេដាក់ផ្លែផ្កាឲ្យខ្ញុំ…ព្រោះខ្ញុំស្នេហ៍រូបគេ…ឬមួយ ព្រោះសត្វជុះអាច់ដាក់លើអាវខ្ញុំ?!!!
បណ្ណសារចំណាត់ក្រុម៖ រឿងនិទាន
ដើមផ្កានៃ “ការពិត”
និទានរឿងនេះកើតឡើងក្នុងប្រទេសចិន
ក្នុងសម័យរាជវង្សមួយដែលគ្មានអ្នកស្នងរាជបល្ល័ង្ក ។
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ “ចាង” រស់នៅក្នុងទីជនបទមួយកន្លែង ។ ចាងជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានចិត្តស្រលាញ់ផ្កាខ្លាំងណាស់ គេដាំដើមផ្កាជាច្រើនទុកក្នុងសួន
ដោយសង្ឃឹមថាថ្ងៃមួយ នឹងបាននាំដើមផ្កាស្អាតៗទៅថ្វាយព្រះរាជា
ដែលឮល្បីថាចូលចិត្តដើមផ្កាជាទីបំផុត ។ ក្នុងព្រះរាជវាំងរបស់ព្រះអង្គ មានដើមផ្កាជាច្រើនប្រភេទ ដែលព្រះរាជាបានដាំទុកដើម្បីជំនួស ដោយសារព្រះអង្គមិនអាចមានសមត្ថភាពមានព្រះឱរស
ឬព្រះធីតាបាន ។ ព្រះរាជាព្យាយាមអស់រាប់ឆ្នាំហើយ
ដើម្បីរកព្រះរាជទាយាទដើម្បីស្នងរាជបល្ល័ង្ក តែក៏មិនអាចបានសម្រេចទាល់តែសោះ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គប្រពាតឧទ្យានរបស់ព្រះអង្គ
ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ដល់ពេលហើយ ដែលត្រូវតែរកនរណាម្នាក់មកស្នងរាជបល្ល័ង្ក ដោយវិធីណាមួយ ទ្រង់មានបន្ទូលចប់ ក៏មានព្រះឱង្ការទៅគ្រប់រដ្ឋទាំងអស់ ឲ្យមហាត្លិកយកគ្រាប់ផ្កាដែលព្រះអង្គព្រះរាជទាន
ទៅចែកឲ្យក្មេងប្រុសគ្រប់គ្នា ហើយប្រសិនបើក្មេងប្រុសណា អាចដាំដើមផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតមកថ្វាយព្រះអង្គបាន ក្មេងប្រុសមួយនោះ នឹងបានគ្រងរាជសម្បត្តិជំនួសព្រះអង្គ ។
ចាងក៏បានទទួលគ្រាប់ផ្កានោះដែរ
។
ក្មេងប្រុសជាច្រើននាំគ្នាដាំដើមផ្កាក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួន ហើយអ្នកដែលស្វះស្វែងជាងគេគឺក្មេងប្រុសចាង
ដែលនាំយកគ្រាប់ពូជយកមកដាំ ហើយស្រោចទឹកដាក់ជីជារៀងរាល់ថ្ងៃ ព្យាយាមមិនស្រោចច្រើនពេក ឬក៏តិចពេក តែអ្វីដែលគួរឲ្យចម្លែកគឺផ្កានោះមិនព្រមលូតលាស់
ឬចេញស្លឹកទាល់តែសោះ ។
“ប្រហែលជាបន្ទប់នេះក្តៅហួសពេកហើយ”
ចាងប្រញាប់យកផើងផ្កាទៅដាក់ក្នុងបន្ទប់មួយទៀត
ចាំហើយចាំទៀត នៅតែមិនទាន់ឃើញផ្កាចេញមកទៀត ។
“ប្រហែលជាបន្ទប់នេះត្រជាក់ពេកហើយ”
ចាងប្ដូរផើងផ្កាទៅបន្ទប់មួយទៀត
ធ្វើបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
“តើខ្ញុំធ្វើអ្វីខុសមែនទេ
បានជាផ្កានេះមិនព្រមលូតលាស់សោះ”
“មកពីឯងចង់ធ្វើជាស្ដេចជ្រុលពេកទេដឹង” លោកតាម្នាក់នៅជិតផ្ទះចាង និយាយបែបនេះ មានអ្នកខ្លះនិយាយថាដីប្រហែលជាច្រើនពេក
ប្រហែលជាស្រោចទឹកតិចពេក ហើយឲ្យចាងបញ្ឈប់ការតាំងចិត្តរបស់ខ្លួនទៅ
។
តែឱពុកម្ដាយរបស់ចាងដែលបានឃើញភាពខ្វល់ខ្វាយរបស់កូនប្រុស បែរជាបញ្ជាក់ប្រាប់ចាងយ៉ាងជឿជាក់ថា ”ធ្វើឲ្យល្អបំផុតតាមដែលកូនអាចធ្វើបានទៅ ហើយចូលទៅគាល់ព្រះរាជា”
“តែកូនប្រហែលជានឹងធ្វើឲ្យព្រះអង្គអស់សង្ឃឹម” ចាងនិយាយទាំងស្រងូតស្រងាត់
“កុំបារម្ភធ្វើអ្វី
កូនគ្រាន់តែធ្វើតាមតួនាទី ហើយចូលទៅប្រាប់ការពិតដល់ព្រះរាជាតែប៉ុណ្ណោះ” ឳពុករបស់ចាងនិយាយ ។
ម្ដាយរបស់គេ
រៀបចំចាត់ចែងស្បៀងអាហារ និងយាមសម្រាប់ដាក់ផើងផ្កាដើម្បីទៅថ្វាយព្រះរាជា
។ ចាងនិយាយលាឪពុកម្ដាយ ហើយគឺជាក្មេងប្រុសចុងក្រោយបង្អស់ដែលចេញដំណើរពីភូមិទៅ
។
ពេលចាងទៅដល់ព្រះរាជវាំង
ក៏បានជួបក្មេងប្រុសជាច្រើន ជាមួយនឹងផើងផ្កាដែលពោរពេញទៅដោយផ្ការីកលូតលាស់យ៉ាងស្រស់ស្អាត ព្រះរាជាបានយាងចេញមកទតមើលផើងផ្កានីមួយៗ
រហូតទៅដល់ចាងដែលនៅចុងជួរ ។
“ទូលបង្គំមិនអាចដាំដើមផ្កាជូនព្រះអង្គបាន
សូមព្រះអង្គព្រះរាជទានទោសឲ្យទូលបង្គំផង” ។
“ហ៊ឹម!” ព្រះរាជាឧទានព្រមជាមួយនឹងសំណើចបន្តិច
“នរណាប្រាប់ថាមិនបានសម្រេច? យើងត្រូវឲ្យរង្វាន់ឯងទៅវិញទេ នេះគឺជាផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតដែលយើងមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនមក” ព្រះរាជាប្រកាស ។
“គ្រាប់ពូជ
ទាំងអស់ដែលយើងផ្ដល់ឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នា សុទ្ធតែឆ្លងកាត់ការស្រុះទឹកក្ដៅរួចទៅហើយ ។ ដូច្នេះ នឹងមិនមានគ្រាប់ពូជមួយណាអាចលូតលាស់ចេញផ្កាបាននោះទេ ផើងផ្កាណាដែលមានដើមផ្កាស្រស់ស្អាត សុទ្ធតែជាការបោកប្រាស់ទាំងអស់” ព្រះរាជាមានបន្ទូល ។
“មានតែឯងទេ ដែលនាំយកភាពពិតប្រាកដមកឲ្យយើង” ។
ព្រះរាជាលើកក្មេងប្រុសចាងឲ្យក្រោកឈរ
ហើយប្រកាសតែងតាំងគេជារាជទាយាទ និងឡើងស្នងរាជជំនួសព្រះអង្គ ។
ចាងក៏ក្លាយជាមហាចក្រពត្តិដ៏អស្ចារ្យនាពេលក្រោយមក មិនមែនដោយសារតែផើងផ្កាទទេមួយផើងនោះទេ
តែដោយសារតែ “ការពិត” ដែលបង្ហាញចេញមកដោយមិនបិទបាំង អ្នកដែលយល់ច្បាស់ទើបអាចមើលឃើញថានោះជាផ្កាដែលស្រស់ស្អាតបំផុតរបស់ព្រះរាជា ។
អង់ដ្រូគ្លីស
មាន ទាសករម្នាក់ឈ្មោះ អង់ដ្រូគ្លីស (Androcles) បានរត់គេចចេញពីចៅហ្វាយនាយរបស់ខ្លួនចូលទៅក្នុងព្រៃ។ គាត់បានដើរត្រាច់ចរពេញព្រៃ ដរាបទាល់តែជួបនិងសត្វតោមួយដែលកំពុងដេកថ្ងូរដោយការឈឺចាប់។ គាត់បានរត់ត្រលប់ក្រោយមកវិញ
តែដោយមិនឃើញសត្វតោដេញតាម គាត់ក៏ត្រលប់ទៅរកមើលហេតុ។ គាត់បានដើរទៅជិតសត្វតោ ហើយឃើញក្រញាំជើងតោ មានជាប់បន្លាដែលធ្វើឲ្យហើម
និងមានហូរឈាម។ គាត់បានដកបន្លានោះចេញ
ហើយរុំរបួសក្រញាំជើងសត្វតោនោះ។ ក្រោយបាត់ឈឺ វាក៏ងើបមកលិទ្ធដៃគាត់ដូចជាសត្វឆ្កែដ៏ស្លូតមួយ។ វាបាននាំគាត់ទៅនៅក្នុងរូងរបស់វា ដោយចញ្ចឹមគាត់វិញជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយនឹងសាច់ស្រស់ៗ។ នៅថ្ងៃមួយ
អង់ដ្រូគ្លីសនិងសត្វតោត្រូវគេចាប់បាន ហើយបញ្ជូនទៅទីក្រុង។ នៅថ្ងៃមួយ អង់ដ្រូគ្លីសនិងសត្វតោត្រូវគេចាប់បាន
ហើយបញ្ជូនទៅទីក្រុង។ គាត់ត្រូវបានគេកាត់ទោសប្រហារជីវិតដោយឲ្យតោស៊ី ឯសត្វតោត្រូវបានគេបង្អត់អាហារទុកសម្រាប់ថ្ងៃកាត់ទោស។ នៅពេលដែលថ្ងៃកាត់ទោសមកដល់ ព្រះរាជានិងមន្រ្តីក៏បានចូលរួមទស្សនាដែរ។ អង់ដ្រូគ្លីសត្រូវបានគេប្រលែងឲ្យចេញទៅកណ្តាលទីលាន ដែលរំពេចនោះតោដ៏ស្រេកឃ្លានក៏ត្រូវបានបញ្ជួនចូលទៅដែរ។ នៅពេលតំបូង សត្វតោបានគ្រហឹម ហើយរត់សម្តៅយ៉ាងលឿនទៅកាន់អង់ដ្រូគ្លីស
ក្នុងបំណងសម្លាប់គាត់ តែនៅពេលដែលវាទៅជិតដល់ វាបែរជាឈប់ ហើយលិទ្ធដៃរបស់គាត់ដូចលើកមុនទៀត។ ព្រះរាជាភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង
ហើយបានបញ្ជាឲ្យគេនាំ អង់ដ្រូគ្លីសមកគាល់ទ្រង់។ អង់ដ្រូគ្លីសបានរ៉ាយរ៉ាប់រឿងទាំងប៉ុន្មានដល់ព្រះរាជា។ ជាចុងក្រោយ ព្រះអង្គបានឲ្យគេដោះលែងអង់ដ្រូគ្លីសឲ្យមានសេរីភាព ហើយឲ្យគេដោះលែងសត្វតោចូលទៅក្នុងព្រៃវិញ។
មូលន័យ៖ ការដឹងគុណជាសញ្ញានៃមនុស្សថ្លៃថ្នូរ
ឧបមាថា….
-អន្ទិតប្រុញ ឯងឥលូវ
ប្រើបច្ចេកទេសចាប់ចងមនុស្សស្លូតត្រង់ យកទៅឃុំឃាំងបានច្រើននាក់ទេ?
-ទេ លោកបង!
ឥលូវធុនចាប់ចងបែបណឹង គេឈប់ប្រើហើយ។ បើមានគឺមានដោយអចេតនា
ព្រោះនៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈ តែងមានការភាន់ច្រឡំ ជាធម្មតា។
- ថាអញ្ចឹងក៏ស្រួលម្យ៉ាងដែរ។
ចាប់ឃុំឃាំងក៏ជាការធម្មតា ដោះលែងវិញ ដោយមិនបាច់ជំនុំជំរះក៏ជាការធម្មតា
ព្រោះវាជាការភាន់ច្រឡំ នៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈជាធម្មតា។ តែបើម្លឹងៗ
ថ្ងៃណាមួយ គ្នាច្បាស់ជាជាប់ឃុំឃាំងជាធម្មតាមិនខានឡើយ។ មិនចាំបាច់តុលាការអីទេ
ព្រោះវាធម្មតាទៅហើយ!
- រឿងណឹងជារឿងជំនាន់មុនទេ!
-គឺរឿង ជំនាន់មុនណឹងហើយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយចេះ។
មនុស្សយើង បន្តចំណេះពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ដល់បន្តចំណេះធុនណឹងជាធម្មតាទៅ
អ្នកក្លាហានច្រើនតែបាក់ស្បាត ជាធម្មតា។
-បាក់ស្បាតយ៉ាងម៉េចទៅ?
-ឧបមាថា គេចាប់ឃុំឃាំងសាស្ត្រាចារ្យមហាបរិញ្ញាម្នាក់លេងទទេៗ
ជាប់គុកអស់ពីរបីឆ្នាំលេង ដោយគ្មានជំនុំជំរះ រកខុសត្រូវ។ ដល់ចេញពីគុកវិញ
គ្រាន់តែដឹងថាមានប៉ូលីសសម្ងាត់ដើរឃ្លាំមើលគ្នា ស្រាប់តែសាស្ត្រាចារ្យនោះ
លែងធ្វើស្គាល់គ្នា ចេះតែគេចមុខពីគ្នាតែម្តង។
ហ្នឹងហើយដែលគេហៅថាបាក់ស្បាតនោះ។ បច្ចេកទេសអន្ទិតឯងសក្តិសិទ្ធិណាស់….
អាបហោះកាត់មុខផ្ទះខ្ញុំ
៙រាត្រី មួយនោះ ខ្ញុំរវល់សរសេរបញ្ចប់សៀវភៅមួយក្បាលរហូតដល់យប់ជ្រៅខុសពីរាល់ ដង។ ម៉ោងជិតមួយភ្លឺទៅហើយ សំលេងឡានក្រុងបានមកឈប់សំចតដាក់អ្នកដំនើរនាចំនតមួយនៅទល់មុខ ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកដំនើរអ៊ូរអរ ជជែកគ្នាវ៉ូកវ៉ាកតាមរបៀបជាអ្នកដើរលេងយប់ផង និងរបៀបជាមនុស្សញៀននឹងគ្រឿងស្រវឹងផង។ មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏ស្ងាត់ទៅវិញ។ ស្រាប់តែពេលនោះមានសំលេងមួយបានស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង ដូចជាសំលេងមាន់ដែលគេគប់ត្រូវមួយដុំថ្ម រឺមិនអញ្ចឹងទេដូចជាមនុស្សស្រែកមមើនៅពេលយប់។ ខ្ញុំក៏ដើរចេញពីតុទៅអើតមើលតាមបង្អួចកញ្ចក់។ គ្មានឃើញអ្វីសោះក្រៅពីដើមឈើមួយដើមនៅទល់មុខផ្ទះខ្ញុំ។ ជាដើមឈើដ៏ចំលែកមួយដើម
ជាដើមឈើចាស់មានមែកសាខា មានវល្លិ៍ដុះព័ទ្ធគល់ ទ្រុបទ្រុល។ នារដូវផ្ការីក រុក្ខជាតិដទៃចេញផ្កាយ៉ាងស្រស់បំព្រង ដោយឡែកតែដើមឈើដ៏ធំនៅទល់មុខផ្ទះខ្ញុំនេះ គ្មានផ្លែគ្មានផ្កាអ្វីដ៏គួរអោយគយគន់នឹងគេ។ពេលល្ងាចខ្លះក្នុង រដូវរងារ
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លាចដើមឈើនេះជាខ្លាំង។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ចំលែកជាមួយដើមឈើនេះណាស់។ ពេលខ្លះខ្ញុំស្រមៃថាមានខ្មោចរស់នៅ ពេលខ្លះខ្ញុំស្រមៃថាមានមនុស្សចងកនៅលើដើមឈើនេះ។ ក្រៅពីដើមឈើមួយដើមនេះ
នៅមានសួនស្មៅ និងផ្កាដែលគេដាំជារបងកំពស់ប្រហែលជាមួយម៉ែត្រកន្លះ។
ខ្ញុំក៏បិទកុំព្យុទ័រ រៀបចំចូលទៅដេក។តែពេលនោះមិនដឹងជាហេតុអ្វីបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ អោយអើតមើលទៅក្រៅម្តងទៀតតាមមាត់បង្អួចក្នុងបន្ទប់ដេករបស់ ខ្ញុំ។ រាត្រីដ៏ស្ងាត់សូន្យ
ក្រោមពន្លឺដួងខែ១២កើតពណ៌សដូចប្រាក់ និងអំពូលភ្លើងដែលគេដាក់បំភ្លឺតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំសំលឹងទៅដើមឈើមួយដើមនោះទៀត។ រស្មីព្រះចន្ទមិនអាចយកឈ្នះមែកដ៏សាខាត្រឈឹងត្រឈៃរបស់វាឡើយ។ ក្រោមដើមឈើនោះងងិតស្ល៊ុប។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាមានអ្វីអើតឡឺមៗនៅក្បែរគល់ឈើនោះ។
ខ្ញុំចាំមើល។ មួយសន្ទុះក្រោយមក …ហ្អា!!…ក្បាលមនុស្សហោះ!!.. ក្បាលដែលកំពុងតែហោះនៅលើចិញ្ចើមផ្លូវ!!…នេះជាអាប ដែលគេនិយាយនោះទេដឹង?!។
គេតែងនិយាយថាអាបចូលចិត្តទៅកន្លែងណាដែលមានភក់ច្រំ។ នៅទីនេះខ្ញុំមិនដែលឃើញមានកន្លែងគគ្រិចបែបនេះសោះ។ ខ្ញុំគិតមួយសន្ទុះ។
ខ្ញុំនឹកឃើញហើយ កាលពីថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានទៅលេងនៅក្នុងប៉ាក់ហ្កៃយើលដែលមានដើមឈើធំៗ។ ប៉ាក់នោះនៅចំងាយប្រហែលមួយគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ អាបនេះកំពុងតែហោះសំដៅទៅប៉ាក់នោះទៀត។
នៅក្នុងប៉ាក់នោះ អជ្ញាធររបស់ក្រុងនេះបានបែងចែកដីខ្លះសំរាប់ចាស់ៗដាំបន្លែបង្កា។ ខ្ញុំបានឃើញថ្លុកមួយដែលមានទឹកខ្មៅល្អក់ ស្ថិតនៅពីក្រោយខ្ទមយាយចាស់ដ៏អាថ៌កំបាំងម្នាក់។ ចៃដន់នៅពេលខ្ញុំប្រទះភ្នែកចំយាយចាស់ម្ចាស់ខ្ទមនេះ គាត់សំលក់មកខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាម។ យាយនោះជាអាបទេដឹង?។ ទេ អាបកំពុងតែហោះនេះ មើលទំនងទៅ មុខរបស់វាដូចជាក្មេងណាស់។
ខ្ញុំកំពុងតែតាមមើល
ស្រាប់តែលឺសំលេងក្មេងស្រែកយំ។ អូ!..ជាសំលេងកូនស្រីខ្ញុំដែលកំពុងតែដេកលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ វាយំតាមរេផ្លិចរបស់វា
នៅពេលដែលដបទឹករបូតចេញពីមាត់វា។ ខ្ញុំងាកមកមើលវា វារើបំរះរាវរកដបទឹកដោយខ្លួនឯងរួចក៏ស្ងាត់ទៅវិញ។ ខ្ញុំក៏ងាកទៅតាមមើលក្បាលអាបនោះទៀត…ហ្អា!!! ខ្ញុំភ្ញាក់ស្ទើរលោះព្រលឹង..មនុស្សម្នាក់កំពុងតែឈរនៅទល់មុខ ខ្ញុំនៅខាងក្រៅ..
មុខគួរអោយខ្លាច..!!។
ខ្ញុំប្រមូលស្មារតី។ តាមពិតជារូបរបស់ខ្លួនឯងដែលចាំងនឹងកញ្ចក់បង្អូចសោះ។ នៅពេលអាបនោះវាសំលឹងមកខ្ញុំ
ខ្ញុំសំលឹងទៅវាវិញ។ ហេតុតែសង្ស័យ ខ្ញុំខំតាមមើលអាបនោះ។ ខ្ញុំតែងលឺគេនិយាយថា អាបដកតែក្បាលពោះវៀនបេះដូងក្រពះថ្លើម
ទុកដងខ្លួននៅផ្ទះរបស់វា រួចហោះចេញមកក្រៅ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ថា វាធ្វើអញ្ចឹងយ៉ាងម៉េចកើតបើគ្រឿងក្នុងមនុស្សជាប់គ្នាទាំងអស់ យ៉ាងនេះ។ ដូចជាបន្តពីមាត់គឺបំពង់អាហារ បន្តមកទៀតគឺក្រពះរួចពោះវៀនតូច
ពោះវៀនធំ ចុងបញ្ចប់គឺទ្វារបញ្ចេញចោលជាប់នឹងស្បែកខាងក្រៅ។ ប្រហែលជាអាបចេះផ្តាច់គ្រឿងអស់នោះចេញដូចវាផ្តាច់ក្បាលពីដង ខ្លួនដែរទេដឹង?។ តែវាផ្តាច់សរសៃឈាមពីគ្នាបានយ៉ាងម៉េចទៅ?។ ប្រសិនបើយើងដឹងអាថ៌កំបាំងនេះ ប្រហែលជារកឃើញដ៏ធំបំផុតមួយប្រចាំសតវត្សរ៍នេះផងក៏មិនដឹង។ ខ្ញុំចាំមើលផ្នែកខាងក្រោមរបស់វា តើជាពោះវៀនពោះតាំងដូចជាគេនិយាយមែនរឺអត់។ ពេលនេះខ្ញុំមើលមិនទាន់ឃើញទេ ព្រោះបាំងដើមផ្កាកំពស់ប្រហែលជាមួយម៉ែត្រកន្លះជារបងនោះ។ ខ្ញុំចាំមើលពេលក្បាលនោះវាហោះដល់កន្លែងដែលដើមផ្កាអស់នោះត្រូវ បាក់អស់ដល់ដីដីដោយសារតែមនុស្សដើរឆ្លងទៅឆ្លងមក។ ក្បាលនោះហោះមកដល់កន្លែងនេះហើយ… ខ្ញុំខំសំលឹង…។ ពោះវៀនពោះតាំង? មិនមែនទេដៃជើងធម្មតាទេតើ? អាបមិនមែនហោះជាមួយគ្រឿងក្នុងវាដូចគេនិយាយទេ វាហោះជាមួយខ្លួនវាទេតើ។
ទេ..ជាមនុស្សធម្មតាទេដឹង?។៚
———————-
មិនមែនជារឿងពិតទេ។
មិនមែនជារឿងពិតទេ។
អ្នកគណិតវិទ្យាពីរនាក់ចូលហាង
អ្នក គណិតវិទ្យាពីរនាក់ចូលទៅហាងផឹកស៊ីមួយ។
បុរសទីមួយបាននិយាយថា “នៅកន្លែងហ្នឹង អ្នកចេះម៉ាត់
មានមិនដល់ពាក់កណ្តាលទេ.. “។ បុរសទីពីរបដិសេធ។
បុរសទីមួយចេញទៅបន្ទប់ទឹកបន្តិច។ បុរសទីពីរក៏ហៅស្រីបំរើមកជិត
ហើយនិយាយប្រាប់ថា “បន្តិចទៀតពេលពួកម៉ាកខ្ញុំត្រលប់មកវិញ
ខ្ញុំសួរអីក៏ដោយ នាងត្រូវឆ្លើយថា
មួយលើបីអ៊ិច គូប”។
នាងក៏និយាយតាមថា
“មួយ លើកបីអ៊ិចគប់”។
បុរសនោះក៏និយាយថា
“មិនមែនទេ..គឺ មួយលើបីអ៊ិច គូប”។
នាងក៏និយាយតាមថា
“មួយ លើ បីអ៊ិចគប់”។
បុរសនិយាយថា “ត្រូវហើយ…”។
នៅពេលដែលបុរសទីមួយត្រលប់មកវិញ បុរសទីពីរក៏បបួលបុរសទីមួយភ្នាល់គ្នា។
គាត់ថា បើគាត់ហៅស្រីបំរើនោះមកសួរ
ហើយនាងឆ្លើយត្រូវ គាត់នឹងឈ្នះ។ បុរសទីមួយក៏យល់ព្រម។
នាងនោះក៏ឆ្លើយថា
“ស្មើ មួយភាគបីអ៊ិចគូប” () …តែបានបន្តិចនាងក៏បន្ថែមទៀតថា “អូហ អត់ទាន់ត្រូវទេ គឺបូកនឹងចំនួនថេរមួយទៀត”។ …
Subscribe to:
Posts (Atom)
